รักสะดวกซื้อ

ชอบกินนมเหรอจ๊ะ

แค่กะเอาจากสายตา ก็จะน่าประมาณเจ็ดถึงแปดนิ้วเห็นจะได้ นี่มันนักกีฬาขว้างหอกชัด ๆ ดูซิ...ยาว ใหญ่เป็นดุ้นเลย มาซื้อของแค่นี้ ต้องพกบ้องข้าวหลามมาด้วยเหรอจ๊ะ รับอย่างอื่นเพิ่มเติมไหมล่ะ เดี๋ยวเจ๊จัดให้

เมื่อสาวสวยอารมณ์เปลี่ยว ได้พบเจอกับสิ่งที่ถูกใจ เธอก็ไม่อาจจะเก็บกลั้นความต้องการเอาไว้ได้ จึงแสดงออกมาทางสายตาและคำพูด

เพื่อเชื้อเชิญลูกค้ากล้ามใหญ่ยาวคนนี้ เผื่อว่าเขาอาจจะต้องการซื้อความสุข ชั่วครู่ชั่วยามบ้าง

ร้านอื่นน่ะ ไม่มีขายนะ ไอ้ความสุขที่ว่าน่ะ

“ผมอยากได้...นมน่ะครับ...นมสด ๆ สักกล่อง...ขอแบบกล่องใหญ่ ๆ เลยนะครับ”

นทีลองพูดหยั่งเชิงดู

“ชอบกินนมเหรอจ๊ะ...พ่อหนุ่ม”

“ใช่ครับ... ผมชอบมาก...เจ๊มีไหมล่ะ นมสด ๆ ไซซ์ใหญ่ ๆ น่ะ”

“มีซิจ๊ะ...นมใหญ่ ๆ แน่น ๆ แต่ถ้าอยากจะกิน ก็ต้องเรียกพี่ก่อน ห้ามเรียกเจ๊อีกนะ เข้าใจไหม”

นทีเป็นคนเจ้าชู้ประตูดิน เรื่องจีบหญิงสำหรับเขาแล้ว ง่ายเหมือนปอกกล้วยเข้าปากเลยล่ะ

แต่ถ้าหญิงสาวมากประสบการณ์อย่างเ**กอบัวแล้ว มันคงไม่ง่ายอย่างนั้น

เพราะตอนกลางวัน เธออาจจะดูเหมือนแม่ค้าทั่ว ๆ ไป ที่ขยันทำงานสร้างเนื้อสร้างตัว แต่หารู้ไม่ว่า พอตกกลางคืน เธอเปรียบเสมือนผีเสื้อราตรี เที่ยวออกหากิน คอยดูดน้ำหวานจากเหล่าบุรุษที่ไร้เดียงสา

โดยเฉพาะ นักศึกษาที่ชอบเที่ยวตามผับตามบาร์

เจ๊แกจับดูดดวงใจมาแล้ว นับไม่ถ้วน

“อ่ะ...นี่ไงจ๊ะ นมกล่องใหญ่ กินซะนะ จะได้โตไว ๆ”

แม่ค้าสาวสวย หยิบนมกล่องในตู้แช่ส่งให้ พลางทำตาหวาน และกัดริมฝีปากตัวเองเบา ๆ

“ตะ...ตะ...โตอยู่แล้วครับ โตจนสุดแล้วครับพี่กอบัวคนสวย”

ชายหนุ่มยืนนิ่ง แต่ภายในร่างกาย กลับสั่นระรัวไปหมด หายใจไม่ทั่วท้อง ลำเสน่หามันกระตุกดุ๊กดิ๊ก

จนแทบจะโผล่หัว ออกมานอกกางเกงอยู่แล้ว

จากที่คิดว่า จะเป็นเสือหนุ่มที่พร้อมจะเชือดสวาทกวางสาวตัวนี้ กินเป็นอาหาร

เขากลับต้องมาตกที่นั่งลำบาก เพราะหล่อนไม่ใช่กวาง แต่เป็นแม่ผีเสื้อราตรี และเธอก็เปิดเกมรุกจนนทีตั้งตัวไม่ติด

“อร่อยไหมจ๊ะ นมรสจืดน่ะ ขอพี่ชิมหน่อยซิ”

เธอเดินเข้าไปใกล้ ก่อนจะใช้ริมฝีปากงับหลอด แล้วดูดนมในกล่องเข้าปาก

แต่แทนที่จะกลืนลงคอ เธอกลับทำน้ำนมหกเรี่ยราด จนเลอะเนินอกไซซ์สะบึ้มทั้งสองเต้า

“อุ๊ย!..พะ...พะ...พี่กอบัว ดูซิ...มะ...มะ...มันหกเลอะเทอะไปหมดแล้ว”

ชายหนุ่มไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเองเลย ว่านี่คือแม่ค้า หรือ นางโชว์แถวรัชดากันแน่

ก็ลีลาเธอมันช่างแพรวพราว เย้ายวนอารมณ์ให้พลุ่งพล่านยิ่งนัก

“ว๊าย...ทำยังไงดีล่ะ กระดาษก็ไม่มีด้วยซิ คุณน้องขา”