“จองหอง... อวดดี เธอนี่มันต่างกับพี่สาวของเธอราวฟ้ากับเหวเลยนะ... รู้ตัวหรือเปล่า”
ถ้อยคำอำมหิตของอดัมส์เรียกน้ำตาให้เอ่อออกมารอบดวงตาของหญิงสาว การที่ถูกเปรียบเทียบกับพี่สาว เป็นสิ่งที่ทำให้พิมพ์ลดารู้สึกเจ็บปวดที่สุด
“ต่อจากนี้ไปพิมพ์ขอไม่รับเงินรายเดือนที่คุณให้... แล้วที่ผ่านๆ มาพิมพ์จะชดใช้ให้ทั้งหมด แต่ขอเวลาหน่อยนะคะ”
พิมพ์ลดารวบรวมความกล้า ยกหลังมือขึ้นปาดน้ำตา จ้องหน้าคนใจร้ายไม่ลดละ ในวันที่หล่อนตัดสินใจแล้วว่าจะเดินออกไปจากชีวิตเขา
“ดี... แล้วฉันจะรอรับคืนทุกบาททุกสตางค์”
อดัมส์ตอบโต้ด้วยน้ำเสียงเข้ม จ้องหน้าหล่อนด้วยแววตากระด้างเยียบเย็น
พิมพ์ลดาไม่ตอบโต้ รีบเดินห่างออกมาจากคนใจร้าย ขึ้นห้องไปนอนร้องไห้จนตาบวม
* * * * * * * * * * * * * *
อีกสองเดือนต่อมา
“วันนี้บ้านเงียบจัง”
อดัมส์บ่นกับป้านิ่มที่กำลังยกถ้วยกาแฟมาวางลงตรงหน้า
“ค่ะ... ก็ตั้งแต่หนูพิมพ์ไม่อยู่ บ
