“ใช่ครับ... แถวนี้ปูลมเยอะมาก”
อดัมส์กระโดดไปมาตามโขดหิน ย้ายจากอีกก้อนไปสู่อีกก้อน สนุกสนานราวกับเด็กๆ
“คุณดำ... ก้อนหินลื่น... ระวังนะคะ”
“ไม่ต้องห่วงครับ”
คนดื้อยังคงก้าวย่ำไปตามโขดหินซึ่งเปียกและลื่นโดยไม่กลัวล้ม มุ่งหน้าตรงไปยังหินก้อนใหญ่ที่ยื่นออกไปสู่เวิ้งทราย
“คุณดำ... กลับมาเถอะค่ะ”
พิมพ์ลดาร้องเรียกด้วยความเป็นห่วง และในทันทีที่สิ้นเสียงของหล่อน ก็มีเสียงอุทานดังลั่นทำเอาตกใจ
“โอ๊ย... ”
เสียงดังขึ้นพร้อมกับภาพของอดัมส์ที่ลื่นล้ม ศีรษะฟาดตึง เดชะบุญที่ล้มฟาดลงบนผืนทราย
“คุณดำ”
พิมพ์ลดาร้องเสียงหลง วิ่งตรงไปหาอดัมส์ที่นอนแน่นิ่ง หญิงสาวทรุดร่างลงนั่งแล้วประคองศีรษะของอดัมส์ขึ้นมาหนุนตัก ละล่ำละลักเรียกเขาด้วยความเป็นห่วง
“คุณดำ... เป็นอะไรมากหรือเปล่าคะ... คุณดำ”
พิมพ์ลดาเขย่าไหล่เรียกให้เขารู้สึกตัว อดัมส์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา ประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากของเข
