@ ชั่วโมงต่อมา
ร่างอรชรนั่งนิ่งตรงโซฟา ดั่งคนเหม่อลอยไม่รู้ตัว ดึงหมอนอิงสวมกอดราวเป็นสิ่งสำคัญ สวมชุดนอนสายเดี่ยวสีดำ ผ้าเรียบลื่นเผยสัดส่วน ปล่อยผมสลวยปะไหล่มน ยิ่งดูโตสวยสมวัย ทำคนมองนานนับนาที
"ทำไมไม่ยอมกินข้าว" น้ำเสียงเข้มเอ่ยถาม เขาพึ่งจัดการเรื่องส่วนตัวเสร็จจากห้องน้ำ สวมเพียงกางเกงนอนขายาวสีกรม โชยกลิ่นสบู่หอมกับกายชาย จับผ้าขนหนูเช็ดศรีษะพอหมาด ทิ้งตัวนั่งลงด้านข้างอย่างเป็นห่วง
"หนูยังไม่หิว พี่พยาบาลแจ้งข่าวอะไรมาไหมคะ" ทั้งกังวลเรื่องอาการของบิดา และเรื่องส่วนตัวหลังเธอรู้สึกผิดแปลกภายในร่างกาย บวกรวมเรื่องประจำเดือนขาดมากกว่าสองรอบ มันยิ่งกระตุ้นความคิดทำใจดวงน้อยร้อนรน หากเป็นเช่นนั้นจริงชีวิตไม่ดิ่งแย่ลงกว่าเดิมเหรอ
"เขายังหลับอยู่ โดนยาขนาดนั้นไม่ฟื้นเร็วหรอก รีบไปกินข้าวซะจะได้นอน" แค่ฝ่ามือจะวางใกล้ ราวกับขั้วแม่เหล็กที่อีกฝ่ายผลักดันขนาน เขยิบออกไปแสดงอาการรังเกีย
