ออสเตนก้าวจากรถลัมโบกินนีคันเก่งที่เขาใช้บ่อยที่สุด มันเป็นคนที่ดำที่เขารักมาก จากรถที่มีทั้งหมดสิบคัน เธอหันไปมองที่ตึกหลังที่ปิดไฟมืดสนิท ทั้งที่เป็นห้องของพวกผู้หญิงของเขา เธอจึงหันมาหาเขาด้วยความแปลกใจและอยากจะถาม แต่เขาทำให้เธอแปลกใจโดยการ ส่งช่อกุหลาบสีแดงหลายสิบดอก เธอคิดว่าอาจถึงร้อยเขายิ้มให้เธอ
“ต้อนรับกลับบ้าน” เฮนรี่เอ่ยบอกเธอด้วยรอยยิ้ม
“ขอบคุณ” เธอยิ้มให้เขา
“ไม่มากไปหรอก เพราะมันน้อยกว่าความรักที่คุณมีให้ผม ขอบคุณนะที่คุณเสี่ยงตายเพื่อผม”
“ฉันรักคุณแล้ว ฉันจึงไม่อยากเสียคุณไป”
“ขอบคุณมาก” เฮนรี่เอ่ยด้วยน้ำเสียงที่อบอุ่นให้เธอได้ยิน
“เฮนรี่ ฉันมีคำถาม”
“ว่ามา ที่รัก”
“ทำไมตึกหลังถึงปิดไฟล่ะ ทุกทีเปิดไฟครึกครื้นทุกคืน” ออสเตนมองตึกหลังอีกครั้ง
“พวกเธอไปแล้ว” เขาเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
“พวกเธอไปไหน” เธอเอ่ยถาม
“ผมให้เธอไปเริ่มต้นชีวิตใหม่ โดยให้เงินเธอไปเล็กน้อย
