ปกติเธอไม่ค่อยใช้รถและมักจะใช้บริการบีทีเอสหรือแท็กซี่ไปทำงานมากกว่า แต่เพราะตอนนี้แต่งตัวล่อเสือล่อตะเข้เธอจึงคิดว่าการขับรถเองน่าจะปลอดภัยที่สุดแล้ว
แต่สิ่งที่เธอลืมคิดไปดันเป็นสภาพการจราจรที่ติดขัดของเมืองใหญ่ซึ่งเป็นเมืองหลวงของประเทศ แถมตอนนี้ยังเป็นเวลาที่หลายคนเลิกงานทำให้ทุกอย่างรอบตัวคล้ายจะสงบนิ่งไม่ขยับไปไหน
“จะทันมั้ยเนี่ย” เธอเบนสายตาไปมองเวลาที่หน้าจอแอลอีดีอย่างร้อนใจ เพราะแม้ตอนนี้จะเหลือเวลาอีกกว่าชั่วโมงจะถึงเวลานัด แต่ถ้ารถบนถนนยังเคลื่อนตัวได้ช้าแบบนี้ ชั่วโมงเดียวก็อาจจะไปไม่ถึงที่หมาย
“ช่างเถอะ ไปสายก็ดีจะได้ไม่ต้องเจอหน้ากัน เดี๋ยวเอาไปฝากที่เคาน์เตอร์ไว้ก็ได้”
แม้จะปลอบใจตัวเองไปอย่างนั้น แต่เมื่อก้มลงดูสภาพตัวเองที่แต่งตัวมาแบบจัดเต็มเพื่อแกล้งยั่วโมโหเขาเล่นแล้วก็นึกท้อแท้ในใจ
บางทีก็ไม่เข้าใจตัวเองว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่กันแน่...
ในที่สุดเธอก็มาถึงเพนต์เฮาส์ข
