“แต่ฉันไม่อยากตื่น ไม่อยากยอมรับความจริงว่าห้องนั้นจะไม่มีเธอนอนอยู่อีกแล้ว พู่...ฉันรักเธอนะ รักมานานเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจได้ด้วยซ้ำ”
“คุณหมายความว่ายังไงคะ”
“เธอบอกว่าจุดเริ่มต้นของเราไม่ได้มาจากความรัก แต่ความจริงแล้วมันไม่ใช่เลย ตอนนี้ฉันกล้าพูดอย่างเต็มปากว่าจุดเริ่มต้นของเรา มันเกิดมาจากความรักล้วนๆ เพียงแต่ตอนนั้นฉันยังไม่รู้ว่ามันคือความรักเท่านั้นเอง”
“คุณจะพูดอะไรกันแน่คะ”
“ครั้งแรกที่ได้เจอเธอในงานมอบทุนการศึกษา เธออายุแค่สิบสามใช่มั้ย ตอนนั้นดวงตากลมโตของเธอมันสะกดใจฉันอย่างประหลาด ฉันรู้สึกว่าเด็กคนนี้ช่างน่าเอ็นดู กิริยามารยาทก็เรียบร้อยน่ารัก น่าส่งเสริมให้ได้เรียนสูงๆ ตอนนั้นฉันคิดแค่นั้น จนกระทั่งได้เจอกันทุกปี ได้เห็นการเจริญเติบโตของเด็กคนนี้ เด็กน้อยน่ารักกลายเป็นสาวน้อยที่น่ามอง รอยยิ้มของเธอมันตราตรึงในใจฉันมาตลอด จนกระทั่งเห็นเธอมารำอวยพรที่งานวันเกิดของปู่และได
