“ค่ะ ตั้งแต่เดินออกมาจากชีวิตของพี่จนถึงตอนนี้ เนตรคือคนที่คอยช่วยเหลือพู่มาตลอด คอยอยู่ข้างๆ ไม่ว่าพู่จะสุขหรือเศร้าใจแค่ไหน เธอเป็นเพื่อนที่ดีมากเลยนะคะ ทั้งคอยหางานให้ คอยให้กำลังใจและเตือนสติพู่ ถ้าไม่มีเนตรพู่ก็คงไม่มีวันนี้เหมือนกัน”
“งั้นพี่คงต้องหาของขวัญให้เพื่อนรักของพู่คนนี้แล้วล่ะ”
“คงไม่ให้อะไรแปลกๆ กับยัยเนตรนะคะ”
“ไม่หรอก ก็แค่ของธรรมดาทั่วไปเท่านั้นแหละ”
“ธรรมดาของพี่เจษฎ์เนี่ย ทำไมพู่รู้สึกสังหรณ์ใจยังไงก็ไม่รู้ล่ะคะ” เธอมองเขาอย่างหวั่นๆ
“คิดมากไปแล้ว รีบกินเถอะครับ จะได้นั่งพักอีกหน่อย เดี๋ยวพี่จะออกไปรับแขกก่อน”
“ก็ได้ค่ะ”
ภูษิตาทำตามที่เขาบอกอย่างว่าง่าย เมื่ออาหารว่างในจานหมดแล้วเขาจึงได้ก้าวออกไปจากห้องแล้วปล่อยให้เธอนั่งพักต่ออีกหน่อย
เมื่อเจษฎ์กลับมาในงาน เขาก็ได้เจอกับมณีเนตรและเอกธนาที่ยืนคุยกันอยู่
“เนตรครับ ผมรบกวนช่วยไปดูพู่ให้หน่อยนะ เมื่อกี้เค้าหน้
