“อี๋...ไม่เปรี้ยวเหรอนั่นน่ะ เมื่อกี้เนตรชิมไปนิดนึงยังกลืนไม่ลงเลย” มณีเนตรมองเพื่อนกินอย่างเอร็ดอร่อยตาปริบๆ
“ไม่นะ ก็อร่อยดีออก”
“นี่ถ้าแกยังคบกับพี่หมออยู่นะ ฉันต้องคิดว่าแกท้องกับเค้าแน่ๆ คนปกติที่ไหนจะกินมะม่วงเปรี้ยวได้เหมือนกินมะม่วงมันแบบนี้” มณีเนตรบอกพร้อมกับจิ้มแตงโมขึ้นมากิน แต่คำพูดของเพื่อนกลับทำให้มือของภูษิตาหยุดชะงักไปในทันที ก่อนที่เธอจะก้มลงมองที่หน้าท้องของตนเองด้วยความลังเลใจ และท่าทางแบบนั้นก็ทำให้มณีเนตรเกิดสงสัยขึ้นมา
“พู่...คงไม่ใช่ว่าแก...ท้องกับผัวเก่าแกใช่มั้ย นับจากวันนั้นที่แกเล่ามาจนวันนี้ ก็ราวๆ สองเดือนแล้วไม่ใช่เหรอ”
“มะ...ไม่หรอก บอกแล้วไงว่ายาคุมมันออกฤทธิ์นาน”
“แล้วเมนแกมาปกติมั้ยล่ะ”
“ก็...ไม่มา...สองเดือนแล้ว แต่ปกติมันก็มาๆ หายๆ อยู่แล้ว ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงหรอก”
“ไม่ได้นะพู่ ยังไงก็ต้องลองตรวจให้แน่ใจ เอางี้ ถ้าแกไม่กล้าไปตรวจที่โรงพยาบาล เด
