ดวงตาที่พร่ามัวจนมองเห็นอะไรต่อมิอะไรเป็นภาพซ้อนกันไปหมด น้ำเสียงที่ยืดยาน บวกกับสติสัมปชัญญะที่ขาดหายเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ ทำให้ไม่มีใครจดจำกันได้
“ไหวไหม” เสียงทุ้มพร่าข้างใบหูเล็กถามด้วยความห่วงใย แต่นัยน์ตากลับฉายชัดความเจ้าเล่ห์
“ไหวค่ะ” เสียงของคนตัวเล็กที่โงนเงนไปมาอย่างคนเมามายตอบกลับเจ้าของอกกว้างที่เธออิงซบขณะถูกนำพาให้โยกย้ายไปตามจังหวะดนตรี มือใหญ่ซุกซนลูบสัมผัสผิวเนื้อเนียนอย่างย่ามใจ
“ตัวคุณหอมมากเลยรู้ไหม”
“เหรอคะ ตัวคุณก็หอมเหมือนกัน” ถ้อยคำที่ตอบกลับมาทำให้คนตัวสูงคิดไปไกลว่าคนในอ้อมกอดกำลังคิดแบบเดียวกัน
“ผมยังไม่รู้เลยว่าคุณชื่ออะไร”
“…ปุ้ยค่ะ” คนตัวเล็กนิ่งงันสักครู่คล้ายกับพยายามนึก ก่อนจะตอบออกไป เสียงใสยังคงยานคาง แม้จะเมามายแต่ก็ยังพอจะจำชื่อตัวเองได้
“ปุ้ยเหรอ” ร่างสูงชะงัก ก้มมองใบหน้าสวยที่แนบกับอกตัวเอง แต่สายตาที่พร่ามัวทำให้มองใบหน้านั้นไม่แจ่มชัด เขาส
