รังสิมันต์ดึงเสื้อของเธอพ้นไปจากศีรษะ เขามองปทุมถันอวบตึงที่ห่อหุ้มด้วยบราเซียร์สีหวาน ก้มลงไปงับเบาๆ ผ่านเนื้อผ้าที่ยังกางกั้น เธอสะดุ้งอุทานน้อยๆ มองเขาด้วยสายตารักใคร่
“มองฉันแบบนี้ ฉันยิ่งหวงรู้ไหม อย่าไปมองใครแบบนี้อีก” เขากระซิบบอก เธอไม่รู้ว่าตัวเองมองเขาแบบไหน แต่ก็พยักหน้ารับอย่างว่าง่าย
รังสิมันต์ยกมือน้อยขึ้นมาจุมพิตเบาๆ ด้วยริมฝีปากร้อนเขาไล้นิ้วเธอเล่น ให้เขาจุมพิตไปตามเรียวแขนเนียนนุ่ม
เขาว่าดวงตาคือหน้าต่างของดวงใจ เธอรู้สึกว่าเห็นความอ่อนหวานรักใคร่ในแววตาของเขา
แต่ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองไปมากกว่านี้
รสจูบของเขาทำให้เธอมึนงงระคนมัวเมา เธอหลับตาพริ้มรับจุมพิตร้อนๆ ของเขาที่ประทับไปทั่วดวงหน้า ตั้งแต่หน้าผาก ตา แก้ม ปาก
เขาสอดลิ้นเข้าไปพัวพันด้านในอย่างอ่อนหวาน มือของเขาเลื่อนมาเคล้นคลึงปทุมถันอวบตึงเคล้นคลึงเบาๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปปลดตะขอบราทางด้านหลัง มันดีดเด้งออกมา
