“ให้เขาเป็นตัวของตัวเองเถอะครับ ไม่ต้องไปบังคับเขา”
“เชษฐ์จะอยู่อีกกี่วันลูก หายไปตั้งหลายเดือน อย่าเพิ่งไปไหนนะ แม่คิดถึง”
“คราวนี้อยู่นานครับ เพราะไม่ได้รับงานที่ไหนเอาไว้”
“ทำงานหนักๆ รักษาสุขภาพบ้างนะลูก จริงๆ แม่อยากให้เชษฐ์มีเมียอยู่บ้านมากกว่า”
“ขออีกสักพักครับ เก็บเงินได้อีกก้อนก็จะกลับมาอยู่บ้านถาวร” คุณเพียงจิตรรู้สึกว่ารอบนี้ลูกชายพูดจริง และคนที่จะทำให้ลูกชายกลับมาอยู่บ้านก็น่าจะเป็นเด็กสาวนามว่านีรนุช
“พรุ่งนี้จะพาไปสมัครเรียน”
เขาลูบแขนเปลือยของเธอเล่น
“ขอบคุณค่ะ”
“อยากเรียนอะไรล่ะ” เขาเอ่ยถามคนในอ้อมแขน
“เรียนบัญชีก็ได้ค่ะ ทำงานได้หลายอย่าง” ขอให้ได้เรียนหนังสือเธอก็ดีใจแล้ว เรียนอะไรก็ได้ เธอไม่เกี่ยง
เขาดึงเธอมากอดแนบอก เธอหลับไปในอ้อมแขนของเขาแบบนี้ทุกวัน มันเป็นความเคยชินของกันและกัน
สุรเชษฐ์วิ่งวุ่นกับการพาเด็กสาวฝากเข้าเรียน ซื้อชุดและข้าวของจำเป็นให้เธอก่อ
