“งั้นแกก็กลับไปจ่ายค่าอาหารพวกนั้นสิ กินอะไรวะ กินล้างกินผลาญ กินมื้อนึงสามหมื่นแปด”
“ถ้าผมมีเงินผมก็จ่ายไปแล้วครับ”
“แกเป็นป๊าว่างั้น?” สดมภ์ไม่ได้สนใจคนพูดแดกดัน เขาถามเจ้านายว่าจะเอายังไงต่อไปดี
“แล้วเจ้านายจะให้ผมทำยังไงต่อดีครับ”
“ขอคิดก่อน”
“นี่ถ้าผมไปหาคุณทรายที่บ้านอีกโดนกระทืบเละแน่ๆ เพราะผมทิ้งให้เค้าจ่ายค่าอาหารเองสามหมื่นแปด ร้านอาหารนั่นก็แพงหูดับตับไหม้ เชื่อไหมครับ เงินสามหมื่นแปด ผมยังไม่มีปัญญาได้ใช้เลยทั้งปี”
“เงินเดือนแกทั้งปี ฉันให้แกมากกว่าสามหมื่นแปดนะโว้ย” ไพรวัลย์พูดแล้วกลั้นขำสุดใจ
“โธ่... นายครับ”
สดมภ์ทำเสียงอ่อย ใครๆ ก็รู้ว่าเขาเกรงใจเมียและรักเมียมากขนาดไหน เงินเดือนทุกบาททุกสตางค์ ถวายให้เมียหมด เมียให้ใช้วันละห้าสิบบาทยังมากเลยสำหรับเขา เพราะในไร่มีอาหารกลางวันเลี้ยง มื้อเช้ากินไปจากบ้าน มื้อเย็นกลับมากินบ้าน เขาหยอดกระปุกเอาไว้ทั้งเดือน หมูของเขายัง
