“ลูกน้องของคุณแสบมากรู้ไหม”
“พูดจาไม่เพราะเลย” ไพรวัลย์เดินเข้าหา ส่ายหน้าไปมา เธอเผลอก้าวถอยหลังจนไปจนชนกับผนัง เขากดมือกับผนังยื่นหน้าเข้ามาชิดใกล้จนลมหายใจเป่ารดหน้าของเธอถนัดถนี่
“นี่! ถอยไปเลยนะคะ”
“เรียกฉันว่าพี่ก่อน”
“ทำไมต้องเรียกด้วย”
“ฉันเป็นคู่หมั้นของเธอ ยัยตัวแสบ”
“ไม่เรียก”
“แน่ใจนะ”
“แน่ใจ อื้อ...” เธอตาโตเมื่อโดนดึงไปจูบ บดจูบแบบไม่ได้ให้เธอหายใจหายคอ แถมยังกอดรัดเสียร่างเธอแทบแหลก
“กะ... กล้าดียังไงมาจูบฉัน”
“เรียกพี่ก่อน ไม่งั้นจะจูบอีก คนอะไรน่าจูบ ปากหวานยิ่งกว่าน้ำผึ้งเดือนหน้า” เขาลูบปากไปมา กลืนน้ำลายอย่างติดใจในรสจูบเมื่อครู่ เธอจูบไม่เป็นหรอก แต่ปากหวานสมชื่อทราย... หวาน
“พรุ่งนี้ฉันจะกลับบ้าน”
“ก็กลับไปสิ ที่ไร่ไม่มีรถรับจ้างนะ ลูกน้องของพี่ฟังคำสั่งพี่คนเดียว ถ้าไม่ให้ไปส่งก็ไม่ไป หรืออยากเดินเข้าเมืองก็เอานะ มันก็หลายร้อยกิโลเชียวล่ะ”
“คนร้ายกาจ”
