เช้าวันต่อมา
มหาลัย
ฉันขับรถมามหาลัยโดยมีพี่ธีร์มาด้วย
“ทำไมยังไม่ลงมาอีกล่ะคะ” ฉันเดินไปเปิดประตู แล้วถามคนที่กำลังชักช้าอยู่นั่นแหละ เขาอ้าแขนให้ฉันประคองอีกแล้ว
“พี่ก็ใช้ไม้เท้าสิ นี่มันมหาลัยนะ” ฉันไม่อยากประคองเขาเพราะกลัวว่าจะมีคนอื่นมาเห็นและจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่
“เอางี้เดี๋ยวริสาไปเรียกเพื่อนพี่มาช่วย”
“ไม่ต้องก็ได้...” เขาพูดงอนๆ พร้อมกับพยายามพยุงตัวเองขึ้น ฉันเห็นสภาพแบบนั้นแล้วก็อดสงสารไม่ได้ เลยเข้าไปประคองช่วยอีกแรง พาเขาไปส่งที่โต๊ะม้าหินใต้ตึกคณะวิศวะ เดินเข้ามาฉันก็เห็นว่าเพื่อนของเขานั่งอยู่กันครบ
“ว้าวๆๆๆ ไอ้ธีร์ หายหน้าหายตาไป มึงไปอ้อนน้องริสาเขาอยู่เหรอวะ?”
“เออ...” เขารับคำเพื่อนเขาอย่างไม่ลังเล
“ริสาขอตัวก่อนนะคะ”
“อย่าลืมมารับด้วยนะครับที่รัก...”
หวี๊ดวิ้ว....เสียงเพื่อนๆ เขาเอ่ยแซว ฉันรีบเดินออกมาด้วยความเขินอาย เขาพูดอะไรของเขาเนี่ย!
“ไอ้ธีร์
