ร่างสูงของชิเอลยืนอึ้งมองเด็กชายตัวน้อยที่มองมาทางเขาตาใสแป๋ว หน้าตาถอดแบบจากเพื่อนเขาไม่มีผิด
“อึ้งเลยล่ะสิมึง กูมีน้ำยาพอไหม” เวกัสแดกดันเพราะชิเอลเคยล้อว่าเขานั้นไม่มีน้ำยา
“อันนี้ก็เกินไปนะมึง ฮ่า ฮ่า หายไปแค่เดือนเดียว กลับมาลูกมึงทันใช้เลย”
“เหอะ ลูกกูหล่อไหมล่ะ หล่อล่ะสิ หึ หึ” เวกัสยืนหัวเราะอย่างผู้ชนะ และชมลูกชายตัวเองไม่ขาดปาก
“สวัสดีครับคุณลุงชิเอล ผมคอปเตอร์ลูกพ่อเวกัสกับแม่ฝนครับ” เสียงเจื้อยแจ้วเอ่ยทักทายได้อย่างน่าเอ็นดู พร้อมทำตาเป็นประกาย
“มึงสอนลูกมึงแพรวพราวดีนะ เหอะ เหอะ” ชิเอลหัวเราะ เพราะตนรู้สึกเอ็นดูหลานตัวน้อยคนนี้ซะแล้ว
“คุณลุงจะพาผมไปดูเรือใช่ไหมครับ” ไม่ทันไรคอปเตอร์น้อยก็เข้ามาปะเหลาะอย่างน่ารัก
“หึ หึ ดอกนี้กูตายว่ะ” ชิเอลกับเวกัสหัวเราะเสียงดัง เวกัสเองก็หลงความแพรวพราวตั้งแต่วันแรกที่ได้เจอที่ไปซื้อโจ๊กแล้ว
“พี่เอวากับพี่ไซม่อนล่ะฮะพ่อ คอปเตอร์อยากเ
