ห้องอาหารโรงแรมเลอบัว
“วันนี้เธอสวยเหมือนเดิมเลยนะนัท” เสียงหวานกล่าวชื่นชมเพื่อนที่เธอคิดว่าสนิทด้วย
“ขอบใจจ้ะ” เสียงหวานตอบรับเช่นกันและแสร้งยิ้มให้ ถึงแม้ในใจจะรู้สึกรำคาญ
“วันนี้ขอบคุณมากเลยนะที่มาทานข้าวเป็นเพื่อนเมย์” เธอว่าและเข้ามาพิงไหล่อย่างออเซาะ
“เป็นเพื่อนกันก็ต้องหาเวลามาเจอกันอยู่แล้ว”
นัทนิสาตอบไปงั้นๆ เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องธุรกิจของครอบครัวเธอไม่มาหรอก ไม่มีทางจะคบผู้หญิงคนนี้ในฐานะเพื่อนแน่นอนทำตัวเป็นเด็กทั้งที่จริงตอนนี้โตอายุมากกว่าเธอตั้งสองปีด้วยซ้ำ มีเพื่อนที่ฐานะมีหน้ามีตาพอๆ กันในอนาคตมันสามารถช่วยเหลือพึ่งพาอาศัยกันได้ ดังนั้นผูกมิตรไว้ไม่เสียหาย
“เธอเป็นคนดีจังเลย น่ารักแบบนี้เมื่อไรจะมีหวานใจกับเขาบ้าง”
“เอาตรงๆ นะ เห็นว่าเป็นเพื่อนฉันจะบอกความลับให้ฟัง”
“เล่ามาเลย” เมย์ยิ้มทำหน้าตื่นเต้นตั้งใจฟังอย่างใจจดใจจ่อ
“สมัยเรียนมหาลัยเราแอบชอบผู้ชายคนหนึ่ง แ
