“เธอกลับไปได้แล้ว” เมื่อออกมานอกบริษัทชายหนุ่มกลับสลัดมือบางออก และยืนหน้านิ่งขบฟันตัวเองจนขึ้นเป็นสันนูน
“อือ นัทเจ็บนะคะ คุณจะผลักมือนัทออกแรงๆ แบบนี้ทำไม”
“พูดไม่รู้เรื่องเหรอ กลับไปได้แล้ว และทีหน้าทีหลังไม่ต้องมาที่นี่เอง เพราะยังไงฉันก็ไม่สนใจข้อเสนอของเธอ”
“ทำไมคุณพูดแบบนี้ละคะ เมื่อกี้ยังบอกว่านัทเป็นคนสำคัญอยู่เลย”
“เบื่อว่ะ เธอคิดว่าฉันจะเชื่อคำพูดโง่ๆ ที่เธอพร่ำเพ้อออกมาเหรอ” เวกัสแสยะยิ้มและจ้องผู้หญิงตรงหน้าด้วยสายตาที่น่ากลัว
“อะ อะไรกันคะ คุณพูดอะไร” นัทนิสาเดินถอยหลังออกมาเล็กน้อยเมื่อเห็นสายตาเหมือนดั่งหมาป่าจ้องมาทางเธออย่างน่ากลัว
“อย่าคิดว่าฉันโง่ เห็นฉันไม่พูดไม่ได้หมายความว่าฉันไม่รู้ว่าเธอทำอะไรไว้”
“ถ้ารู้จริงแล้วทำไมปล่อยมือยัยนั้นไปล่ะ” นัทนิสายิ้มและเริ่มเผยนิสัยของตัวเองออกมา
“คนไหนที่กล้าหักหลังฉัน ฉันไม่มีวันปล่อยมันไปหรอก เหมือนกับหมาตัวไหนที่มีเจ้าขอ
