“แก้ผ้าให้ฉันสิ มัวยืนทื่ออยู่ทำไม”
“คุณเมาแล้ว ฝนเช็ดตัวให้นะคะ”
พรึ่บ!
มือหนาปัดมือเล็กออกและผลักให้หญิงสาวนอนลงไปบนเตียงอย่างแรง
“คำพูดฉันมันไม่ได้สำคัญกับเธอเลยใช่ไหม ทำไมแค่นี้เธอยังไม่รู้ว่าเธออยู่สถานะไหน”
“เวกัสพอสักที หยุดบ้าสักทีเถอะ” เธอผลักอกแกร่งออกและลุกขึ้นนั่งพร้อมกับร้องไห้
“ใครบอกให้เธอเรียกชื่อฉันกันว่ะ” สายตาที่วูบไหวสั่นเล็กน้อย เมื่อเห็นน้ำตาของหญิงสาวไหลลงมา “แล้วเธอจะร้องไห้ทำไม มันน่ารำคาญไม่รู้รึไง”
“ฝนรู้ว่าคุณเกลียดฝน แต่ช่วยให้มันพอดีหน่อยไม่ได้เหรอ ให้ฝนได้หายใจหายคอบ้าง ฝนรู้ว่าฝนผิด ฝนรู้ว่าฝนเป็นผู้หญิงที่แย่ แต่คุณช่วยใจดีกับฝนสักวันหนึ่งจะได้ไหม ฝนเหนื่อย”
“เหอะ! เธอมีสิทธิ์อะไรมาขอฉัน เพราะใครกันที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ”
ตุบ!
“อื้อ ฝนเจ็บ” เธอนิ่วหน้าเมื่อร่างแกร่งเข้ามาทาบทับและจับเธอกดไปกับเตียงเต็มแรงจนขยับเขยื้อนไปไหนไม่
