บทที่ 3 ไม่กล้า
890 คำ
“เฮ้ย! พวกเรา เวกัสเด็กบริหารมาแล้ว” เมื่อได้ยินเสียงผู้หญิงคนหนึ่งประกาศบอกเหล่าสาวๆ ที่กำลังนั่งประจำโต๊ะตัวเองรีบวิ่งไปยืนดูที่หน้าต่างที่เป็นที่ประจำที่ชายหนุ่มนำรถยี่ห้อหรูมาจอดเอาไว้กับผ่องเพื่อนในกลุ่มของเขา
“อุ๊ย!...พวกเรามีแต้มบุญสูงว่ะ วันนี้มากันครบเลย พี่ไซรัส ชิเอล พี่โรมก็มาด้วยว่ะ ทำไมกลุ่มนี้ถึงได้หล่อกันขนาดนี้วะ” หนึ่งผู้หญิงในกลุ่มต่างเพ้อฝันเมื่อเห็นเหล่าชายหนุ่มเดินออกมาจากรถหรูแล้วมุ่งตรงไปที่คณะของตัวเอง
“ไงจ๊ะคนสวยนั่งนิ่งเป็นเป่าสากเลยนะ เอามาดิ” น้ำฝนสะดุ้งตกใจเมื่อผู้หญิงในกลุ่มหนึ่งที่ชอบกลั่นแกล้งเธอเดินเข้ามาเตะที่ขาเก้าอี้และยื่นมือมารอรับเงินที่ชอบไถจากเธอเป็นประจำ
“ก็ทำตามที่ต้องการแล้วไงทำไมยังมายุ่งกับฉันอีก” เธอบอกอย่างเหนื่อยหน่ายและสบตาเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่งที่เกลียดเธอเป็นที่สุด เธอจึงควักเงินออกมาให้อย่างเลี่ยงไม่ได้
“ก็แค่เนี่ย” หนึ่งในกลุ่มที่ชอบรังแกเธอเอ่ยพูดและหันหลังเดินออกไป ดวงตาที่เกลียดชังจึงผละออกไปจากเธอ เธอจึงกลับมาหายใจได้อีกครั้ง
“เที่ยงนี้มากินข้าวพร้อมกับฉันด้วยนะน้ำฝน” เสียงหวานที่แฝงไปด้วยความเย่อหยิ่งที่ไม่มีความขอร้องแต่เป็นการออกคำสั่งล้วนๆ
“อืม...ได้เราจะไป” เธอตอบรับอย่างไม่สามารถปฏิเสธได้และรีบเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเพื่อเดินไปที่ชั้นอาหารของสถาบัน
“เอาไปจะกินอะไรก็กินสั่งเผื่อฉันด้วยนะเอาเหมือนเธอคงรู้นะ” เสียงหยิ่งยโสโอหังเอ่ยบอกและยื่นบัตรนักศึกษาที่มีวงเงินอยู่ในนั้นให้
“ขอบใจนะนัท” เธอรับมาอย่างไม่สามารถปฏิเสธได้ เพราะต่อให้ปฏิเสธไปหญิงสาวคนนี้ก็คงไม่รับ
เธอจึงลุกเดินไปสั่งอาหารง่ายๆ อย่างข้าวมันไก่ให้ตัวเองและของผู้หญิงคนนั้นด้วย และมารู้ตัวอีกทีเมื่อมีลมหายใจกลิ่นมิ้นท์ที่คุ้นเคยจึงเงยหน้าขึ้นมองเพราะเขาสูงกว่าเธอเกือบยี่สิบเซ็น
“ผมเอาเหมือนเธอคนนี้ครับ” เวกัสสั่งอาหารและมองมาที่น้ำฝนพร้อมกับยิ้มให้ แต่หญิงสาวกับทำเมินเฉยและหยิบถาดอาหารของตัวเองออกไปโดยไม่พูดไม่จา
ต้องทำเมินกันขนาดนี้เลยเหรอ
เวกัสคิดในใจและมองตามร่างบางเดินออกไปเขามองตามเธอไปจนสุดโต๊ะ ที่เธอเดินเข้าไปนั่งและก็เป็นเช่นเดิมที่เขามักจะเห็นเธอนั่งกับเพื่อนคนเดิมที่เขานั้นไม่คิดที่จะสนใจจะรู้จักชื่อเธอแม้แต่สักนิด เพราะคนที่เขาสนใจนั้นมีเพียงแค่น้ำฝนแฟนสาวคนเดียวของเขา
เขามองการกระทำของหญิงสาวโดยไม่เข้าใจ เพราะหลายครั้งที่เธอซื้ออาหารก็ชอบซื้อไปให้เพื่อนคนนั้นด้วย เวลาเก็บจานก็เก็บเผื่อคนนั้นอีก เขาขมวดคิ้วไม่พอใจดูท่าคืนนี้เขาต้องไปถามเธอซะแล้วว่าทำไมต้องคอยทำแบบนั้นอยู่เรื่อยเลย
“วันนี้จะกลับกับฉันเหมือนเดิมไหม” นัทหรือนัทนิสาเอ่ยถามพร้อมกับทำใบหน้าเรียบเฉย
“ไม่หรอก เรากลับเองได้” เธอปฏิเสธไปนัทนิสาจึงแสยะยิ้มเล็กน้อยด้วยความขัดใจ
“ตามมาอย่าให้ฉันต้องพูดซ้ำ” เสียงเอาแต่ใจมองมาที่น้ำฝนอย่างเอาเรื่องพร้อมกับเดินนำออกไปที่รถ
น้ำฝนจึงไม่สามารถทำอะไรได้จึงเก็บกระเป๋าและเดินตามนัทนิสาออกไป เพราะสายตาของคนอื่นๆ มองมาที่เธออย่างเอาเรื่องถ้าขืนยังปฏิเสธต่อไปเธอเองที่จะเจ็บตัว
“จะครบเดือนแล้วนะ หรือต้องทำให้ฉันโกรธก่อนเธอถึงจะหยุด” เสียงเย็นถามอย่างเอาเรื่องและมองมาที่น้ำฝนอย่างไม่พอใจ เธอกอดอกนั่งไขว่ห้างราวกับราชินีที่มองทาสผู้ต้อยต่ำอย่างน้ำฝนด้วยสายตาที่พร้อมเชือดเฉือนให้ตาย
“เรายังไม่พร้อม ต้องทำถึงขนาดนั้นด้วยเหรอนัท”
“ทำซะถ้าเธอไม่อยากให้แม่เธอตายด้วยน้ำมือของเธอเอง” นัทนิสาบอกด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาและสั่งให้คนขับรถจอดข้างทางและไล่ให้หญิงสาวลงไป
น้ำฝนยืนก้มหน้าพร้อมกับน้ำตาที่ค่อยๆ ไหลลงมาอาบสองข้างแก้มก่อนที่เธอจะเช็ดมันออกและตีหน้ายิ้มให้มีความสุขเหมือนเดิมอย่างที่เคยเป็น
“ทำไมกลับซะดึกเลยล่ะฝน”
พรึ่บ!! เมื่อเธอได้ยินน้ำเสียงที่อบอุ่นที่คอยปลอบประโลมเธอจึงรีบวิ่งเข้าไปสวมกอดและซุกเข้าที่อกแกร่งอย่างคนต้องการที่พักพิง
“เป็นอะไร” เวกัสเอ่ยถามเสียงละมุนและคลี่ยิ้มออกมาเพราะเขาเองก็ชอบที่หญิงสาววิ่งเข้ามากอดแบบนี้
“อยู่แบบนี้สักพักนะ ขออยู่แบบนี้ก่อนได้ไหม”
“ได้สิ เราจะอยู่ตรงนี้ให้ฝนเอง”
- ผู้เขียน
