“หายโกรธแล้วใช่ไหมคะ” เธอรีบม้วนหน้าหนีสายตาของเขาที่มองเธอเหมือนอยากจะกลืนกิน
“ถ้าบอกไม่หายล่ะ” เขายกยิ้มแล้วถามออกไป มือหนารั้งเอวบางของเธอโอบไว้แน่น
“แต่ปากหนูจะเปื่อยแล้ว” เธอพูดแล้วยกมือขึ้นมาแตะมันเบาๆ
“…” เขาหัวเราะในลำคอแล้วหมุนตัวเธอให้ไปมองจอ ถึงจะอยากทำอะไรมากกว่านี้แต่เขาต้องหักห้ามใจเอาไว้ก่อน “ทำงานให้หน่อยแล้วจะหายโกรธ”
“ทำไมไม่บอกแต่แรกล่ะคะว่าให้ทำงานก็หายโกรธแล้ว” เธอทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปถามเขาอย่างเอาเรื่อง
“บอกก็ไม่ได้ของแถมสิ” เขาพูดแล้วกอดคนตัวเล็กไว้จากด้านหลัง
“จะรีบทำแล้วรีบกลับ พี่แผ่นดินปล่อยก่อนได้ไหมมันไม่ถนัด”
“ไม่กลับได้ไหม”
“ไม่ได้ค่ะ เพราะหนูไม่ได้บอกพี่แทนคุณ” เธอพูดแล้วจัดการกับงานตรงหน้าอย่างตั้งใจ
“เดี๋ยวโทรบอกให้ก็ได้” ชายหนุ่มพูดแล้วซบหน้าลงกับไหล่เล็กก่อนจะเลื่อนไปจูบที่ซอกคอจนเธอต้องผละมือออกจากแป้นพิมพ์ตรงหน้าแล้วเบี่ยงตัวมามองคนด้านหลัง
“ไ
