“แหม เดินเองไม่ได้เหรอ หรือเป็นเด็กหัดเดินถึงต้องจูงมือกันแบบนั้น” ปรางที่มานั่งรออยู่หน้าห้องพูดขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนตัวเองเดินมากับผู้ชายที่เธอไม่ชอบหน้าเท่าไหร่นัก เพราะคิดว่าเขาอาจจะหลอกเพื่อนของเธอ
คิดถึงรีบดึงมือออกแล้วเบือนหน้าหนี
“คิดถึง” เสียงเข้มของผู้ชนยคนหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลัง มันเป็นเสียงที่ทุกคนต่างคุ้นหูเป็นอย่างดี โดยเฉพาะแผ่นดิน
เขาไม่จำเป็นต้องหันไปมองก็ยกยิ้มออกมาทันที
“พี่คิง” หญิงสาวหันไปมองคิงและสลับกลับมามองแผ่นดินอีกครั้ง เขากำลังทำสีหน้าเรียบเฉยแล้วค่อยๆ หันไปมองคนที่อยู่ด้านหลัง “มีอะไรกับหนูคะ”
“พี่ขอคุยด้วยหน่อยสิ” คิงพูดแล้วตวัดสายตาไปมองแผ่นดินที่ยังมองนิ่งอยู่
“คุยตรงนี้ก็ได้ค่ะ พี่คิงมีอะไรหรือเปล่า”
“งั้น รอคิดถึงว่างคุยกับพี่สองคน พี่จะมาหานะ” เขาพูดแล้วยิ้มออกมาเหมือนทุกครั้งที่ยิ้มให้เธอ
ก่อนหน้านี้เธอมองว่ารอยยิ้มของเขาอบอุ่นเสมอแต่วันนี้มันกลับไ
