หล่อนพูดกับตัวเองเมื่อเห็นหยดน้ำค่อย ๆ โปรยปรายลงมา มีแอบตกใจเล็ก ๆ ว่าฝนตกแล้วจะกลับยังไง แต่ก็โชคดีเจอเพิงพักหลบฝนได้ ชวนฝันทำท่าจะลุกขึ้นก็นั่งกลับลงไปด้วยใจห่อเหี่ยว วันนี้โชคร้ายซะจริง เจอเรื่องที่ไม่คิดว่าจะได้เจอแล้วยังต้องมานั่งติดฝนเดียวดายในป่าริมลำธารอย่างนี้อีก หล่อนถอนใจเบา ๆ แต่แล้วก็ต้องชะงักเมือ่ได้ยินเสียงใครคนหนึ่ง
“จูน...มาอยู่นี่เองเหรอ พี่ตามหาแทบแย่”
ณวัตวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาเสื้อผ้าเป็นรอยเปียกน้ำฝน เมื่อเห็นพี่รหัสทำให้ชวนฝันที่นั่งอยู่นิ่งอึ้ง หล่อนถามไปว่า
“พี่ณวัตตามหาจูนทำไมคะ”
“อ้าว...ก็จูนหายไป เพื่อนจูนบอกว่าไม่เห็นไปตามเส้นทางที่พวกพี่วางไว้ก็เลยรีบออกมาหารู้ไหมว่าพี่กลัวจูนหลงป่า”
“จูนไม่หลงหรอกนะคะ แค่เดินเล่นแล้วมานั่งตรงนี้”
“จูน...ที่พี่เป็นห่วงเพราะนี่น่ะมันเป็นเขตป่า รู้ไหมว่าคนหลงป่าน่ะจะเดินวนเป็นวงกลม คนที่คิดว่าตัวเองจำทางกลับได้ก็จำไม่ได้เ
