ทะลุมิติไปเป็นนางเอกซะงั้น

บทที่ 3 ซวย...แล้ว

"โอ๊ย!...ปวดหัวชะมัด!" เสียงครางแผ่วเบาปนกับความเจ็บปวดหลุดลอดออกมาจากริมฝีปากอิ่มสีซีด มือเรียวเล็กบอบบางเกาะกุมศีรษะไว้แน่นเหมือนพยายามจะกดความเจ็บปวดเอาไว้

ร่างกายที่ผอมบางราวกับจะลอยไปตามสายลม ค่อยๆขยับตัวลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอน มือเล็กยกขึ้นขยี้ตาอย่างงัวเงียราวกับเพิ่งตื่นจากความฝันอันแสนยาวนาน ดวงตาที่ปรือๆเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้า

"เดี๋ยว....ก่อนนะ!!!" เสียงเล็กๆแหบพร่า ดวงตาปรือๆ ค่อยๆกะพริบถี่ขึ้น ความง่วงงุนที่ปกคลุมอยู่เริ่มจางหายไป คนตัวเล็กขยี้ตาเบาๆ ก่อนจะกวาดสายตาไปรอบๆอย่างช้าๆ

"ที่...ที่นี่...ที่ไหน...?" คำถามแผ่วเบาสั่นเครือดังขึ้น ดวงตาคู่งามที่เคยอิดโรยบัดนี้กลับเบิกกว้างด้วยความตกใจ มือเล็กยกขึ้นสัมผัสใบหน้าราวกับพยายามจะยืนยันว่าสิ่งที่เห็นอยู่นั้นเป็นความจริงไม่ใช่ความฝัน

O_O

สายตาของเธอมองลงไปยังร่างกายของตัวเอง ชุดนอนสีหวานกระโปรงบานสีพาสเทล ต่างจากชุดผู้ป่วยสีขาวที่เธอจำได้อย่างแม่นยำ ความรู้สึกแปลกประหลาดเหมือนมีบางอย่างผิดปกติ

เสียงหัวใจของเธอเต้นระรัวดังก้องอยู่ในหูเหมือนกลองรบที่บรรเลงจังหวะแห่งความหวั่นไหวเร็วขึ้นเรื่อยๆ จนเธอรู้สึกได้ถึงการเต้นของมันอย่างชัดเจน มือเรียวเล็กสั่นเทาสัมผัสไปที่แขนเรียวเล็ก ผิวขาวเนียนนุ่มนวลไร้ที่ติ แต่กลับรู้สึกแปลกประหลาดไม่คุ้นเคยราวกับว่าไม่ใช่ร่างกายของเธอ

ความอยากรู้ผลักดันให้เธอต้องรีบลุกจากเตียง วิ่งตรงไปยังห้องน้ำอย่างรวดเร็วราวกับมีแรงผลักดันบางอย่างเร่งเร้าให้เธอต้องรีบหาคำตอบให้เร็วที่สุด

กรี๊ดดดด!!! เสียงกรีดร้องแหลมสูงดังสะท้อนไปทั่วห้อง ร่างบางแข็งทื่อราวกับถูกแช่แข็ง ยืนนิ่งอยู่ตรงหน้ากระจกเงา ดวงตากลมโตเบิกกว้างเต็มไปด้วยความตกใจ

หัวใจเต้นเร็วแรงเหมือนจะทะลักออกมาจากอก ภาพเบลอๆที่ปรากฏในกระจกค่อยๆชัดเจนขึ้นเรื่อยๆเผยให้เห็นความจริงที่สะท้อนอยู่ตรงหน้า

OoO

ใบหน้าสวยหวาน ดวงตากลมโต ริมฝีปากอิ่มเอิบ แต่กลับเต็มไปด้วยความเศร้า ใบหน้าที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อนแต่กลับรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกนั้นคือ...

ร่างของนางเอก...ไอลีน

นางเอกในนิยายเรื่องสุดท้ายของคีรินทร์

ไอลีน…หรือครีม…หญิงสาวที่บัดนี้ได้กลายมาเป็นตัวตนของเธอ ถูกโอบล้อมด้วยความเจ็บปวด และถูกทรยศหักหลังจากสามี ผู้ชายที่เธอรัก

กรี๊ดดด…!!! เสียงกรีดร้องดังก้องไปทั่วห้องน้ำเพื่อระบายความสับสน

ร่างบางสั่นเทาเดินวนไปวนมาอย่างกระวนกระวายราวกับนกน้อยที่ติดอยู่ในกรงพยายามหาทางออก

"มันเกิดขึ้นได้ยังไง...?" คำถามดังก้องอยู่ในหัวเหมือนเสียงสะท้อนในห้องว่างเปล่า เธอไม่เข้าใจเลยว่าเหตุการณ์ทั้งหมดนี้มันเกิดขึ้นได้ยังไง

"ถ้าฉันอยู่ในร่างของไอลีน..."

"แล้วไอลีนตัวจริง…อยู่ไหนล่ะ...?" คำถามนี้ ยิ่งทำให้เธอรู้สึกใจสั่น 'ไอลีนหายไปไหน…เกิดอะไรขึ้นกับเธอ…?'

"ไอลีน…เธออยู่ไหน?…แล้วฉัน...อยู่ไหน?…!!!"

กรี๊ดดดด…!!! เสียงกรีดร้องที่ดังขึ้นอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะความเจ็บปวดทางกาย แต่เป็นเพราะความโกรธแค้นที่ปะทุขึ้นมา ความทรงจำบางอย่างที่เลือนรางปรากฏขึ้นมาชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ

ภาพของผู้ชายคนหนึ่ง ปรากฏขึ้นในความทรงจำ ใบหน้าหล่อเหลาคมคายราวกับเทพบุตร แต่ดวงตากลับเต็มไปด้วยความเย็นชาและความร้ายกาจที่ซ่อนอยู่เบื้องหลัง รอยยิ้มที่ดูอ่อนโยนนั้นกลับเป็นเพียงหน้ากาก ที่ปกปิดความโหดร้ายเอาไว้

อ๊ากกก…!!! เขา…คือ…ไอ้สารเลวที่จับสลากได้บทพระเอก...คือสามีของไอลีน…

ความจริงที่น่าสะพรึงกลัวจนแทบจะหยุดหายใจ ความจริงที่ทำให้เธอต้องเผชิญหน้ากับความโหดร้ายซ่อนอยู่เบื้องหลังใบหน้าหล่าเหล่านั้น

เขา…คือคนที่ทำให้ไอลีน…ต้องเจ็บปวด ทุกข์ทรมาน ทั้งกายและใจที่เธอต้องเผชิญมันรุนแรงเกินกว่าที่ใครจะจินตนาการได้

“ซวย...แล้ว” คำพูดแผ่วเบาหลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่ม เธอไม่คิดเลยว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นกับตัวเองได้

‘ฉันดันเข้ามาอยู่ในร่างของเธอซะได้...ในร่างของผู้หญิงที่กำลังถูกสามีทรยศ หักหลัง และยังจะหน้าด้านมาขอหย่าอีก’

ความคิดนี้ทำให้หัวใจของเธอเต้นรัว ความรู้สึกต่างๆพุ่งเข้ามาอย่างรวดเร็วราวกับคลื่นยักษ์ที่ซัดสาดเข้าใส่ ความรู้สึกของตัวละครในนิยาย แต่กลับกลายเป็นความรู้สึกของเธอเอง

เธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนเหมือนกับว่าเธอคือ 'ไอลีน' นางเอกในนิยาย

ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องน้ำ ความคิดมากมายไหลเข้ามาในหัวเหมือนสายน้ำที่ไหลไม่หยุด

เธอหยุดยืนนิ่งมองไปรอบๆห้องนอนกว้างใหญ่ที่ตกแต่งอย่างหรูหรา ด้วยโทนสีพาสเทลสีหวานละมุน ดูอบอุ่น แต่สำหรับเธอมันกลับว่างเปล่าและเต็มไปด้วยความสับสนไม่รู้ว่าจะก้าวไปทางไหนต่อ

เฮ้อ... เสียงถอนหายใจยาวเหยียดราวกับจะปลดปล่อยความเหนื่อยล้าที่สะสมอยู่ในใจร่างบางค่อยๆเดินไปนั่งลงบนเตียงนอนที่นุ่มสบาย ดวงตาคู่สวยมองเหม่อลอยไร้จุดหมาย

เธอล้มตัวนอนลงบนที่นอนนุ่ม ค่อยๆขยับเข้าไปซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มสีหวานที่ดูอบอุ่น

“ชาทแบตแป๊บ...พรุ่งนี้ค่อยว่ากัน...” เสียงพึมพำเบาหวิวแทบจะได้ยินเพียงแค่ลมหายใจ เปลือกตาค่อยๆปิดลงช้าๆราวกับดอกไม้ที่โรยรา

ร่างบางหลับใหลลงบนที่นอนนุ่มนวลราวกับเด็กน้อย การหลับใหลเป็นเหมือนการเติมพลัง เพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการเผชิญหน้ากับความจริงที่รออยู่ในวันพรุ่งนี้

.....zzZ