สองปีต่อมา...
ครืด! ครืด!
ขณะที่เธอกำลังนั่งทำงานที่รุ่นพี่มอบหมายให้อยู่นะโทรศัพท์ที่วางอยู่ด้านข้างก็ดังสั่นขึ้นมา เวียงพิงค์จึงรีบหยิบขึ้นมาดู ซึ่งพอเห็นเป็นรายชื่อของแม่ของแฟนหนึ่ง หญิงสาวก็รีบกดรับทันที
"ว่ายังไงคะหม่าม้า"
(เจ้าตัวแสบจะคุยด้วยลูก)
"ค่ะ" เธอตอบไป
(แม่ครับ)
"ว่ายังไงคะคนเก่ง"
(วันนี้น่านขอนอนกับคุณปู่คุณย่าได้ไหมครับ)
"ก็ต้องได้สิคะ แต่พรุ่งนี้เช้าลูกต้องตื่นแต่เช้า เพื่อกลับมาเปลี่ยนชุดที่ห้องก่อนไปโรงเรียนนะคะ"
(คุณย่าบอกว่าเดี๋ยวคุณย่าไปส่งเอง)
(เดี๋ยวตอนเย็นม้าให้คนไปเอาชุดนักเรียนของน่านฟ้าที่ห้อง ตอนเช้าเดี๋ยวม้าจะไปส่งหลานเอง)
"จะไม่รบกวนหม่าม้าเกินไปเหรอคะ พิงค์เกรงใจจัง" เนื่องจากช่วงนี้ คุณแม่ของราชานั้นชอบมาเอาหลานไปเลี้ยงอยู่บ่อยครั้ง
(รบกวนอะไรล่ะลูก น่านฟ้าก็หลานม้านะ)
(งั้นแค่นี้แหละ ม้าไม่รบกวนเวลาฝึกงานของหนูแล้ว)
คุณแม่ตัดสายไป เธอจึงว
