หนึ่งเดือนต่อมา…
"เหนื่อยจัง"
"เหนื่อยอะไร เราเห็นวินอนทั้งคาบเลย"
"ฉันไม่ได้นอนทั้งคาบสักหน่อยพิมพ์ เพิ่งหลับไปได้แค่ครึ่งชั่วโมงนี้เอง"
"แล้วไปทำอะไรมา ทำไมถึงง่วง อย่าบอกนะว่าไปตามติดพี่ควันหลง จนไม่มีเวลาพักผ่อน"
"ไม่ใช่ แต่ฉันทำงานที่อาจารย์ปณิดาสั่ง"
"เสร็จยัง"
"ยังไม่เสร็จเลย เริ่มไปได้นิดเดียว"
"ทำวันละนิดวันละหน่อยก็เสร็จเองนั่นแหละ"
"พวกเธอเริ่มทำกันหรือยัง"
"เราเริ่มแล้ว" พิมพ์สุขตอบ
"ฉันก็เริ่มแล้วเหมือนกัน แต่เริ่มได้นิดเดียวนะ" เธอตอบ ขณะที่กำลังเก็บแท็บเล็ตและชีตงานใส่กระเป๋า
"วันนี้เลิกเร็ว เราไปกินราดหน้าที่ร้านป้านุ่ยหลังมหาวิทยาลัยกันอีกไหม"
"เอาสิ วันนี้ฉันว่าง"
"แล้วเธอล่ะเวียงพิงค์"
"ไปได้ เพราะเหลืออีกตั้งหลายชั่วโมงกว่าฉันจะเข้างาน"
"โอเค งั้นเราไปกันดีกว่า กินเสร็จเดี๋ยวฉันจะไปส่ง"
"อืม"
เราสามคนพอเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วก็เดินตามกันออกมาจากห้อ
