Chapter 8 | ไม่มีสิทธิ์มาสั่ง
1479 คำ
หลายชั่วโมงต่อมา...
"สวัสดีค่ะพี่ธัน" เวียงพิงค์เดินเข้ามาในผับก็เจอเข้ากับธันวา ที่กำลังยืนควบคุมพนักงานที่ทำความสะอาดอยู่ ซึ่งพอเขาเห็นเธอก็รีบเดินเข้ามาทักทาย โดยเธอก็ยกมือขึ้นไหว้คนอายุมากกว่า
"สวัสดีครับน้องพิงค์ ทำไมวันนี้มาเร็วจังเลยครับ"
"พอดีวันนี้เลิกเร็วค่ะ แล้วไม่ได้กลับห้อง"
"อ๋อ แล้วนี่พี่มีอะไรจะถามหน่อย" ธันวาพูดออกมา แล้วเดินมาหยุดอยู่ด้านหน้าเธอ พร้อมกับกระซิบพูดเบา ๆ เหมือนกลัวว่าจะมีคนมาได้ยิน
"อะไรคะ"
"น้องพิงค์เป็นอะไรกับไอ้ราชาเหรอ พอดีเมื่อคืนมันมาถามเรื่องน้องกับพี่"
พอคนตรงหน้าพูดออกมาแบบนั้น เธอก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไปเลยเอาแต่ก้มหน้า
"น้องพิงค์"
"เขาถามเรื่องอะไรบ้างเหรอคะ"
"ก็ถามว่าน้องพิงค์มาทำงานที่นี่นานหรือยัง พักอยู่ที่ไหน มีแฟนหรือยังประมาณนี้ครับ"
"แล้วพี่ธันได้บอกเขาไปไหมคะ"
"แฮร่!" ธันวายิ้มแหย ๆ พร้อมกับใช้มือเกาที่คอ เหมือนตัวเองเพิ่งทำเรื่องที่ผิดมา
ซึ่งพอเธอเห็นพฤติกรรมแบบนั้นของอีกฝ่าย ก็รู้ได้เลยว่าเขาต้องบอกเรื่องของเธอให้กับราชารู้หมดแล้ว
"พี่ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษด้วยนะครับน้องพิงค์"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ แล้วนี่ทำไมพี่รู้จักราชาด้วยคะ"
"ไอ้ราชามันเป็นเพื่อนกับไอ้ปรัชญ์ น้องชายเฮียปราชญ์น่ะ"
"อ๋อ" เธอพยักหน้าตอบไปพร้อมกับถอนหายใจออกมาพรืดยาวด้วยความเหนื่อยหายใจ เพราะถ้าเป็นแบบนี้ ต่อไปเธอคงได้เจอกับชายหนุ่มอีกแน่ ไม่อยากเจอเลย ทำไมฟ้าถึงเลือกแกล้งเธอแบบนี้นะ
"พิงค์ขอตัวก่อนนะคะ" เธอเอ่ยบอกผู้จัดการร้าน แล้วรีบเดินผ่านเขาเพื่อมายังห้องพักของพนักงาน
โดยพอเข้ามาถึงแล้วก็เห็นรุ่นพี่หลายคนที่กำลังนั่งทานข้าวอยู่เช่นเดิม
"น้องพิงค์"
"สวัสดีค่ะพี่นุ่น พี่นิดหน่อย พี่แตงกวา พี่..." เธอเอ่ยสวัสดีรุ่นพี่หลายคนบลา ๆ แล้วเดินเอากระเป๋าไปเก็บไว้ในล็อกเกอร์ พร้อมกับเดินกลับมานั่งร่วมโต๊ะพวกเขา โดยมีอาหารตามสั่งที่เธอเพิ่งซื้อติดมือมา ที่ขายอยู่บริเวณด้านข้างผับ
"กินข้าวยัง"
"ซื้ออะไรมากิน"
"ผัดวุ้นเส้น แล้วก็พะแนงหมูค่ะ" เธอแกะอาหารที่ตัวเองซื้อมา เพื่อให้พี่ ๆ ที่กำลังนั่งกินข้าวอยู่ได้กินอาหารของเธอด้วย
เราทั้งหมดที่นั่งอยู่โต๊ะก็นั่งทานข้าวของตัวเองไปโดยจะมีพูดคุยกันไปด้วย จนเวลาล่วงเลยมาเกือบครึ่งชั่วโมงก็ถึงเวลาทำงานแล้ว
ทั้งหมดที่นั่งกินข้าวกันอยู่ก็ต่างแยกย้ายเอากล่องข้าวของตัวเองไปล้าง พร้อมกับรีบเดินกลับมาเตรียมตัวเพื่อจะทำงาน
"ไปกันเถอะ" พนักงานทั้งหมดที่อยู่ในห้องก็ทยอยเดินตามกันออกมา เพื่อจะไปทำหน้าที่ของใครของมัน
"วันนี้คนเยอะตั้งแต่หัววันเลย" แตงกวาที่ยืนอยู่ด้านหน้าก็บ่นพึมพำออกมา
"ใช่ รับศึกหนักอีกแล้วเรา" นุ่นก็พูดออกมาเช่นกัน
"มาเถอะ มาเยอะๆเลย ฉันชอบเวลาลูกค้าให้ทิป" นิดหน่อยแสดงท่าทีมีความสุข ซึ่งเธอเห็นแบบนั้นก็ส่ายหน้าไปมากับความตื่นเต้นเกินเหตุของรุ่นพี่สาว
"ดีใจขนาดนั้นเชียว"
"ใช่น่ะสิ วันก่อนลูกค้าก็เยอะตั้งแต่หัววันแบบนี้ ฉันได้ทิปตั้งสองพัน"
"พนักงานครับทางนี้หน่อย"
โดยระหว่างที่เธอกำลังยืนฟังพวกรุ่นพี่คุยกันอยู่นั้น ลูกค้าที่นั่งอยู่โต๊ะที่ไม่ไกลจากพวกเธอมากก็ยกมือขึ้นเรียก เธอที่ว่างอยู่ก็รีบเดินเข้าไปหาเพื่อสอบถามว่าลูกค้าต้องการอะไร
"มีอะไรหรือเปล่าคะ"
"ผมต้องการเหล้าเพิ่มครับ"
"เอาเป็นเหล้าตัวไหนดีคะ"
"เอา..."
ลูกค้าก็พูดสิ่งที่ตัวเองต้องการ ส่วนเธอก็จดตามที่ลูกค้าบอก โดยพอลูกค้าสั่งเสร็จแล้วเธอก็รีบหยิบบิลไปยื่นให้กับบาร์เทนเดอร์
"ได้แล้วครับคนสวย"
หลังจากที่ยืนรอไม่นาน บาร์เทนเดอร์ก็จัดเตรียมสิ่งต่าง ๆ ที่เธอเขียนในบิลไปให้ พอเธอเห็นแบบนั้นก็รีบยกถาดไปให้กับลูกค้าอย่างว่องไว
"มาแล้วค่ะ" เธอวางถาดเครื่องดื่มลง "ต้องการให้ชงให้ด้วยไหมคะ"
"ครับ"
ลูกค้าตอบเธอก็รีบหยิบอุปกรณ์การชงเหล้าขึ้นมาชงให้กับลูกค้าที่นั่งอยู่หลายคน
"ชื่ออะไรครับ"
"คะ" ระหว่างที่เธอกำลังตั้งใจทำงานของตัวเองอยู่นั้น ลูกค้าที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามก็พูดขึ้นมา ซึ่งเธอก็ได้ยินไม่ชัด จึงถามซ้ำกลับไป
"ชื่ออะไรครับ"
"เวียงพิงค์ค่ะ"
"ชื่อเพราะจัง"
"ขอบคุณนะคะ"
"....."
"คุณลูกค้าเพิ่งมาที่นี่กันครั้งแรกใช่ไหมคะ"
"ครับ แล้วรู้ได้ยังไงว่าพวกผมเพิ่งมาครั้งแรกกัน"
"เพิ่งเคยเห็นค่ะ" เธอยิ้มให้กับลูกค้า พร้อมกับยื่นแก้วเครื่องดื่มที่ตัวเองชงเสร็จให้กลับลูกค้าแต่ละคน
"ถ้ารู้ว่ามีพนักงานสวยขนาดนี้ ผมคงมาเร็วกว่านี้แล้วครับ"
"....."
"ผมชื่อ 'เจมส์' นะครับ ส่วนนี้เพื่อนผมชื่อ 'อาร์ต' อีกคนชื่อ 'ไทม์' "
"ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" เธอยิ้มทักทายลูกค้า
"เรียนอยู่หรือเปล่าครับ"
"ใช่ค่ะ พิงค์เรียนอยู่"
"เรียนอยู่ที่ไหนครับ เผื่อเราเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน"
"พิงค์เรียนที่ LC ค่ะ อยู่ปีหนึ่ง"
"เสียดายจังไม่ได้เรียนอยู่ที่เดียวกัน ผมเรียนที่ ZY ปีสอง ขอแทนตัวเองว่าพี่ได้ไหมครับ"
"ได้ค่ะ" เธอนั่งพูดคุยกับรุ่นพี่ทั้งสามต่ออย่างเพลิดเพลิน จนเวลาล่วงเลยมาเกือบหนึ่งชั่วโมง เครื่องดื่มตรงหน้าก็หมด เธอจึงรีบลุกไปสั่งบาร์เทนเดอร์เพิ่มให้กับลูกค้า
"เอาแบบเดิมนะคะ ทำเสร็จแล้วก็วางไว้ตรงนี้เลยเดี๋ยวฉันขอไปเข้าห้องน้ำก่อน"
"ได้เลยครับคนสวย"
พอพี่บาร์เทนเนอร์บอก เวียงพิงค์ก็รีบเดินมาเข้าห้องน้ำ ซึ่งพอจัดการธุระของตัวเองเสร็จแล้วก็เดินกลับออกมา แต่ก็ต้องตกใจ เพราะดันเจอเข้ากับราชาที่กำลังยืนกอดอกมองเธออยู่
เราสองคนยืนจ้องมองกันอยู่สักพัก ก็ไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งพูดอะไรออกมาเลย เธอจึงเลือกที่จะเดินผ่านเขาออกมาแต่ก็ต้องถูกกระชากกลับไปหาเขาอย่างแรงจนเธอชนเข้ากับแผงอกหนา
"โอ๊ยยยย" เธอร้องออกมาอย่างเจ็บปวด เพราะจมูกของเธอชนเข้ากับอกของเขาอย่างแรง
"มะ...มีอะไรหรือเปล่า"
"ขอคุยด้วยหน่อย"
"ตอนนี้ฉันไม่ว่าง ฉันต้องทำงาน"
"ลาออกจากที่นี่ซะ"
ซึ่งพอราชาพูดออกมาแบบนั้น เธอก็แสดงสีหน้าอึ้งกับคำพูดของอีกฝ่าย
"ไปลาออก"
"นายไม่มีสิทธิ์มาสั่งฉัน"
"ทำไมฉันจะไม่มีสิทธิ์ อย่าลืมว่าเราเป็นอะไรกัน"
"เรื่องของเราสองคนมันเป็นอดีตไปแล้ว นายต้องอยู่กับปัจจุบันราชา"
"จะไม่ไปลาออกใช่ไหม... โอเค งั้นเดี๋ยวฉันจะไปลาออกให้เอง" ราชาพูดเสร็จ ก็เดินผ่านเธอไป หญิงสาวจึงรีบวิ่งไปขวางเขาเอาไว้
"หลบ"
"ราชา นายอย่าลืมสิ เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้วนะ" เธอเอ่ยเรียกชื่อเขาพร้อมกับแสดงสีหน้าอ้อนวอน เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นใจ
"ฉันบอกให้หลบ"
"ฉันต้องทำงาน"
"งานอะไรแบบนี้เนี่ยเหรอ เธอไม่กลัวหรือไง"
"กลัวสิ แต่เงินมันดี"
"ต้องการเงินเท่าไหร่ เดี๋ยวฉันจะให้เอง"
"ฉันอยากหาเองมากกว่า"
"เพราะเงิน เลยต้องมาทำงานที่เปลืองตัวแบบนี้ใช่ไหม ชอบหรือไงที่คุยกับผู้ชาย"
"หยุดหยาบคายกับฉัน"
"อย่าคิดว่าฉันไม่เห็น ว่าเมื่อกี้เธอคุยกับผู้ชายหน้าตาระรื่นเชียว"
"แล้วไง"
"ฉันไม่ชอบ"
"ไม่ชอบมันก็เรื่องของนาย อย่ามายุ่งกับฉันอีก" เธอเหนื่อยที่จะพูดกับเขา จึงรีบเดินผ่านเขาออกมา
ซึ่งดีหน่อยที่ครั้งนี้เขาไม่ได้ห้ามเธอไว้อีก ระหว่างที่เดินอยู่นั้น ก็ได้ยินเสียงฟึดฟัดจากคนด้านหลัง แต่เธอก็ไม่สนใจรีบวิ่งออกมาโดยเร็ว
“เป็นอะไร หนีอะไรมา” นิดหน่อยถามเธอด้วยความเป็นห่วง
“ไม่มีไรค่ะ” เธอตอบไป พร้อมกับเดินมารับเครื่องดื่มกับบาร์เทนเดอร์ แล้วเอาไปเสิร์ฟลูกค้า
- ผู้เขียน
