“ช่วยด้วย!!! ใครก็ได้…..ฮืออ…..”
“คุณหนู!! ไหนคนร้ายเจ้าคะ เร็ว ๆ เข้ารีบตามหา คุณหนูท่านเป็นอะไรหรือไม่เจ้าคะ”
“เสี่ยวชิง….”
เยว่เฟยหันไปคว้าตัวเสี่ยวชิงเอาไว้และกอดสาวใช้เอาไว้แน่น นางเริ่มร้องไห้ทันที องครักษ์สกุลว่านวิ่งไปทั่วจวนแต่กลับไม่พบผู้ใดที่น่าสงสัย
“คุณหนูเจ้าคะ”
“ข้า…. เข้ามาเห็นว่าห้องโดนรื้อก็เลย…”
“เฮ้อ โชคดีนะเจ้าคะที่มันไม่ได้ทำร้ายท่าน….”
“เสี่ยวชิง พาข้ากลับไปที่ห้อง”
“เจ้าค่ะ ๆ ค่อย ๆ ลุกนะเจ้าคะ อี้ฝูมาเร็วมาช่วยกันหน่อย”
“คุณหนูเจ้าคะ มาเจ้าค่ะ”
ว่านเยว่เฟยไม่เข้าใจตัวเองเลยสักนิดว่านางทนให้ผู้คนยืนด่า ทนให้ป้าจางโยนผักใส่หน้าได้อย่างหน้าตาเฉยและยังสามารถอธิบายทำความเข้าใจได้ แต่กลับฮ่าวจื่อหรงเพียงแค่คำพูดไม่กี่คำของเขากลับทำให้นางร้องไห้ได้เช่นนี้
“คุณหนู ท่านทันเห็นตัวคนร้ายหรือไม่เจ้าคะ วันนี้นายท่านอยู่ในวังไม่ได้กลับจวน”
“ไม่เห็น ช่างเถอะอาจจะเป็นห
