“นั่นใช่…สตรีผู้นั้นคือนางงั้นหรือ”
ฮ่าวจื่อหรงขยี้ตารัวเมื่อเห็นสตรีที่เขาพึ่งจะพูดไปว่าน่ารังเกียจ ไร้แก่นสานกำลังทำบางอยู่ในสวนผักกับสตรีอีกสี่คน สองคนน่าจะเป็นสาวใช้ของนาง ส่วนชาวบ้านอีกสองคนน่าจะเป็นสองแม่ลูกที่เขาเห็นว่ามีเรื่องกับนางในวันก่อน
“พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมคิดว่าใช่เพราะนั่นคือสาวใช้ของท่านหญิง…. องค์ชาย…”
ฮ่าวจื่อหรงมองไปที่สตรีที่กำลังเก็บผักกับคนอื่น ๆ สีหน้าและรอยยิ้มของคนที่เขาเห็นในวันนี้แปลกตาไปจนเขาแทบจะคิดว่านางเป็นคนละคนกับว่านเยว่เฟยที่เขารู้จักโดยสิ้นเชิง แววตานางไม่มองผู้อื่นอย่างดูถูกเหยียดหยาม
สายตาที่คอยหว่านเสน่ห์โปรยให้กับเหล่าบุรุษก็ไม่มีปรากฏให้เห็นอีกเลยตั้งแต่วันที่พบนางที่ตลาด วันนั้นนางก็คุยกับสาวใช้เท่านั้นโดยมิได้สนใจคนรอบข้างเลยด้วยซ้ำ
“เป็นไปได้เช่นไร คนหนึ่งคนจะเปลี่ยนแปลงไปได้ในเวลาอันสั้นได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ”
จางจิ้งเองก็ตกตะลึงกับภาพที่
