ฮ่าวจื่อหรงหันเดินกลับออกมาจากตำหนักกลางโดยไม่ได้ทักทายนางอีกเลย แม้แต่ใบหน้าของนางเขาก็ไม่หันมามองด้วยซ้ำไปจนนางนึกย้อนกลับไปว่าไปทำสิ่งใดให้เขาไม่พอใจหรือไม่
“เยว่เฟย!!”
“เพคะ…”
“เยว่เฟยเสด็จพ่อตรัสถามเจ้าว่ายังต้องให้ท่านหมอตรวจอาการโดยละเอียดอีกครั้งหรือไม่ เจ้าไม่ได้ยินหรือ”
“ขะ ขออภัยเพคะฝ่าบาทหม่อมฉัน…”
“ช่างเถอะ ๆ หยางลั่วเจ้าให้คนไปเรียกหมอหลวงมาตรวจอาการนางอีกทีต่อหน้าข้า เยว่เฟยเจ้านั่งรอก่อน”
“เพคะฝ่าบาท”
องค์รัชทายาทเดินออกไปและสั่งให้กงกงเรียกหมอหลวงมาตรวจ ไม่นานหมอหลวงก็เดินเข้ามาพร้อมกับทูลรายงานหลังจากตรวจเสร็จแล้วว่าท่านหญิงหายเป็นปกติดีแล้วโดยที่ว่านเยว่เฟยนั้นแทบจะไม่ได้ฟังที่ท่านหมอพูดเลยสักนิดจนออกมาจากตำหนักและเดินกลับไปที่รถม้า
เมื่อหันไปเห็นองค์ชายแปดที่หน้าตำหนักนางจึงรีบเรียกแต่สตรีอีกคนกำลังเดินไปหาเขา ซึ่งหากจำไม่ผิด นางคือ “ลู่ชิงอัน”
“ถวายบังคมองค์ช
