หอซุยอี้
“คุณหนู งิ้วเล่นไม่สนุกหรือเจ้าคะ”
“เสียงแหลม ๆ นั่น กับดนตรีเสียงดังข้าฟังไม่รู้เรื่อง พวกเจ้าดูกันไปก่อนนะข้าจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย”
“ข้าไปเป็นเพื่อนนะเจ้าคะ”
“ไม่ต้องหรอกข้าจะไปคนเดียวพวกเจ้าดูไปเถอะ เจอกันที่โรงน้ำชาก็แล้วกันนะ”
“คุณหนู แต่ว่า…”
“ไม่ต้องห่วงหรอกกลางวันแสก ๆ เช่นนี้ไม่มีผู้ใดกล้าลงมือทำร้ายข้าหรอกน่ะ”
เยว่เฟยเดินออกมาจากโรงละครที่เสียงดังซึ่งนางก็ไม่ได้ชอบอยู่แล้ว เมื่อออกมาและเดินเล่นสายลมพัดเอื่อย ๆ ทำให้นางรู้สึกสบายใจขึ้น
“องค์ชายนั่นท่านหญิงพ่ะย่ะค่ะ”
“ทำไมนางออกมาที่นี่คนเดียว สาวใช้นางล่ะเจ้าเข้าไปก่อนข้าจะตามนางไปเอง”
“แต่ว่า!!”
“เจ้ารีบไปดูว่าเหตุใดสาวใช้ของนางจึงไม่ตามท่านหญิงออกมาหากเกิดอะไรขึ้นจะแย่เอาเร็วเข้า”
“พ่ะย่ะค่ะ”
เยว่เฟยเดินเล่นไปเรื่อย ๆ และแวะทักทายกับแม่ค้าข้างทาง นางแวะร้านกำไลและเครื่องถักงานฝีมือก่อนจะวางและเดินต่อโดยม
