“ท่านกำลังล้อข้าเล่นหรือ”
“ข้าไม่เคยล้อเจ้าเล่น”
ใบหน้าของเขายื่นเข้ามาพร้อมกับริมฝีปากที่ค่อย ๆ ประกบกับริมฝีปากบางของนางอย่างแผ่วเบากึ่งคำขออนุญาต เมื่อเห็นว่าเยว่เฟยมิได้ห้ามเขาจึงค่อย ๆ ขยับบดริมฝีปากลงหนักมากขึ้น
ลิ้นค่อย ๆ ไล่เลียงออกมาเพื่อจะเชื้อเชิญให้นางได้ลิ้มลองรสสัมผัสอุ่นของอีกฝ่าย เยว่เฟยตอบรับพร้อมกับเผลอคว้าที่รอบคอของเขาซึ่งนางรู้ดีว่าน้อยคนนักที่จะสามารถปฏิเสธได้
“เยว่เฟย เจ้าได้ยินเสียงหัวใจของข้าหรือไม่”
“ข้า…”
“ข้าอยากจะฟังเสียงหัวใจของเจ้าด้วยเช่นกัน”
“องค์ชายเพคะ ไม่ได้นะเพคะ”
แต่เขามิได้ฟังนางพูดหลังจากนั้น แผลที่ถูกมีดแทงเริ่มไร้ความรู้สึกเมื่อจับตัวของนางเอนลงไปที่เตียงช้า ๆ ห้องนี้เขามีไว้สำหรับพักผ่อนในเวลาที่มาที่นี่และไม่เคยอนุญาตให้ผู้ใดเข้ามา ว่านเยว่เฟยเป็นคนแรกและคนเดียวที่เขาพาเข้ามาที่นี่หากไม่นับองครักษ์อย่างจางจิ้ง
"ท่านจะทำสิ่งใดอย่ารังแกข้
