ฮ่าวจื่อหรงเดินเข้าไปใกล้นาง มีดปลายแหลมในมือของนางเริ่มสั่นจนต้องใช้สองมือประคองเอาไว้ น้ำตาเริ่มรื้นขึ้นจนขอบตาร้อนผ่าว นางไม่อยากสับสนในความรู้สึกนี้อีก
ขอแค่พบตัวฆาตกรที่ฆ่าเจ้าของร่างเดิมก็จะลาจากเขาไปตลอดกาล นางไม่อยากสับสนกับความรู้สึกที่เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย ไม่อยากต้องรองรับอารมณ์ที่ไม่แน่นอนเช่นนี้
“อย่าเข้ามานะ”
“เยว่เฟย ข้าแค่อยากให้เจ้ารับฟังเหตุผลที่ข้าจะพูด...”
“สายไปแล้วตอนนี้ข้าไม่อยากฟังสิ่งใดทั้งสิ้นท่านกลับไปดูแลคนของท่านเถอะ”
“เยว่เฟย ฟังข้าก่อน”
“ข้าบอกว่าอย่าเข้ามาอย่างไรเล่า!!”
ขาของจื่อหรงก้าวมาข้างหน้าแต่ขาของนางกลับถอยไปจนสุดกำแพงห้อง มือที่ถือมีดอยู่ยังคงสั่นเพราะความรู้สึกที่สับสน ใจหนึ่งอยากทำร้ายเขาเพื่อระบายแค้นที่เขาเมินเฉยกับนางอย่างไร้เหตุผล
อีกใจหนึ่งก็อยากฟังเหตุผลที่เขาเอ่ยอ้าง แต่หัวใจนางในตอนนี้กลับไม่พร้อมจะรับฟังสิ่งใดอีกแล้ว นางตัดสินใจจะตัด
