“เซียวเซียวของข้าความจำดีจริง ๆ ข้าคิดถึงเจ้า….”
นางโผจะเข้ามากอดเขา ลี่หลินที่ยืนตกตะลึงอยู่ที่หน้าร้านขายกำไลหยกหันมามองทั้งคู่ จวินเซียวที่ยกมือขึ้นห้ามสตรีตรงหน้ายิ้มให้นางอย่างสนิทสนมจนทำให้ลี่หลินรู้สึกเจ็บในอกเล็กน้อย
“เหตุใดเจ้าถึงได้มาที่นี่ก่อนกำหนดเวลาแล้วองค์ชายรองซูเหว่ยเล่า”
“ท่านพี่รองยังพักอยู่นอกเมืองบอกว่าจะหารือเรื่องกองทัพแต่ข้าทนคิดถึงท่านไม่ไหวจึงรีบเดินทางเข้าเมืองมาหาก่อน เซียวเซียวเจ้าจากเมืองเหนือมานานไม่คิดจะเขียนจดหมายหาข้าเลยสักหนหนึ่งช่างใจร้ายยิ่งนัก ข้ามาที่นี่เพื่อมาทวง…”
“องค์หญิง ขออภัยแต่ว่าข้าตั้งแต่กลับมาชิงโจวก็ยุ่งมาก อีกทั้งมีหลายเรื่องที่ต้องจัดการ”
ลี่หลินที่ยืนมองทั้งสองอยู่ตรงนี้คิดว่าจวินเซียวคงหลงลืมนางแล้วเมื่ออีกฝ่ายชักชวนเขาให้ไปดื่มชา นางรีบหันหลังและเดินหลบไปโดยที่จวินเซียวไม่ทันเห็น
“ช้าก่อน ข้ามากับ…. ลี่หลิน!! พี่ชายท่านเห็นสตรีท
