“มะ…ไม่เจ้าค่ะ ไม่เอา ข้า…ไม่อยาก”
“เจ้าไม่เบื่อหรือ หากเจ้าพอใจข้าย่อมตามใจเจ้าอยู่แล้ว บนเตียงนี้ก็อบอุ่นพอสำหรับเราทั้งคู่”
“ข้า…เหนื่อยแล้วเจ้าค่ะ”
“หืม…แต่ว่าข้ารู้สึกว่าเจ้ายังรับโทษไม่เพียงพอ”
“เฉินจวินเซียว!! นี่ท่านเกลียดข้าขนาดไหนกันถึงได้ทรมานข้าถึงเพียงนี้”
จวินเซียวก้มลงจุมพิตนางต่อเนื่องแม้ว่าลี่หลินจะเริ่มหายใจไม่ออก นี่นางยังกล้าพูดว่าเขาเกลียดนางอีกเช่นนั้นหรือ
“ปีศาจน้อยของข้า นี่เจ้ายังคิดว่าข้าเกลียดเจ้าอยู่อีกงั้นหรือ คนที่เกลียดกันเขาทำเรื่องเช่นนี้กันหรืออย่างไรเหตุใดเจ้าจึงไม่คิด”
“ท่าน…ทรมานข้าอยากให้ข้าตายหรือเจ้าคะ”
“การที่ข้า…."รักเจ้า" มากถึงเพียงนี้ทำให้เจ้าทรมานงั้นหรือลี่หลิน"
ลี่หลินนิ่งไป นางดึงผ้าห่มมาปิดเร้นกายและมองเขาด้วยความตกตะลึงและคิดไม่ถึงว่าคนตรงหน้าจะ…"บอกรัก" นาง
“เมื่อครู่นี้ท่าน….”
“หากเจ้าอยากจะฟังข้าก็จะพูดทุกวัน ทุกเวลา ทุกครั้ง
