เวลาต่อมา
ขณะที่ใบชากำลังทำอาหารเช้าอยู่นั้น จู่ๆ เธอก็รู้สึกพะอืดพะอมขึ้นมา ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำพร้อมกับเอามือปิดปากบังคับตัวเองไม่ให้อาเจียนออกมา แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่มีอะไรจริงๆ นอกจากน้ำย่อยที่พยายามดันขึ้นคอมา
ช่วงนี้เธอไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร ร่างกายของเธอมันเปลี่ยนแปลงไป มันไม่เหมือนเดิมแต่เธอก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน
ทุกครั้งที่ได้กลิ่นอาหารเธอจะมีอาการแบบนี้ตลอด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ฝืนใจกินเข้าไปได้ มันยังไม่ได้หนักอะไรจนถึงขั้นที่จะต้องไปหาหมอ
ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเธอนอนน้อยพักผ่อนไม่เพียงพอและมีอาการเครียดร่วมด้วยหรือเปล่า มันก็เลยส่งผลให้ร่างกายเป็นแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาเธอไม่เคยเป็นอะไรเลย ร่างกายแข็งแรงดีมาตลอด เรื่องเจ็บไข้ได้ป่วยแทบจะไม่มีเข้ามาในตัวเธอเลย
"อืม..." ใบชาพยายามฝืนร่างกาย เอาน้ำกลั้วปากพร้อมกับล้างหน้าล้างตาจากนั้นก็เดินออกมานั่งทำอาหารต่อ พยายามหา
