ตอนที่ 12 เจ็บที่ใจ
1457 คำ
@วันหยุดสุดสัปดาห์
วันนี้คลินต์พาใบชาไปเดินห้าง ไถ่โทษที่ทิ้งให้เธอนั่งรออยู่ตรงลานจอดรถจนยุงรุมกัดทั้งตัวแดงเถือกไปหมด เขาพยายามขอโทษแล้วทั้งตัวเขาและพี่ชายของเธอ แต่ก็ยังถูกเมินอยู่ดี นี่จึงเป็นวิธีเดียวที่จะสามารถทำให้เธอหายโกรธได้ ( คิดเอาเอง ) ผู้หญิงคงชอบการเที่ยว พาไปกินของอร่อย หรือซื้อของหรูๆ สวยๆ ให้เป็นการไถ่โทษหรือตอบแทน
ณ ห้างหรูระดับไฮเอนด์
ใบชาเพิ่งเคยมาเที่ยวสถานที่แบบนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตเลย ทันทีที่ขาเรียวก้าวเข้ามา เธอก็มองไปรอบๆ ตัวเองด้วยความตื่นเต้น มองดูของประดับที่ตกแต่งประเมินค่าราคาไม่ได้เลยด้วยซ้ำ
"ก่อนอื่นเลย พี่ต้องถามก่อน ว่าเราอยากได้อะไร หรืออยากกินอะไร จะได้พาไปถูก"
"มันมีอะไรบ้าง?"
"ก็มีหมดเลย อยากได้อะไรล่ะ กระเป๋า เสื้อผ้า เครื่องสำอาง รองเท้า หรือจะเป็นพวกเครื่องประดับ"
"แพงไหมคะ?" เธอถามเสียงแผ่วๆ ประหนึ่งว่ากลัวคนที่เดินผ่านไปผ่านมาจะได้ยิน เพราะเงินที่เธอมีติดตัวมามันก็แค่หลักพันด้วยซ้ำ
"หึหึ พี่บอกแล้วไง วันนี้พี่จ่ายเอง อยากได้เท่าไหร่ไม่อั้น เว้นแต่ว่าจะซื้อห้างนี้แหละ พี่คงซื้อให้ไม่ได้"
"โหย~ ทำพูดติดตลกนะ ใครจะซื้อห้างกันเล่า!"
"เดินไปกันเลยไหม"
"ขอดูก่อนนะคะ ยังนึกไม่ออกเลย กะว่าจะมาเดินเล่นแท้ๆ"
"ครับ"
ทั้งสองเดินเคียงข้างกันไป ดูเหมือนคู่รักทั่วไปหากมองเผินๆ เวลาขึ้นบันไดเลื่อนเขาก็ยังคอยดูแลเธออย่างใกล้ชิด เพราะเห็นท่าทีเงอะงะของเธอแล้ว เชื่อเลยว่าเธอไม่เคยมาสถานที่แบบนี้จริงๆ
แต่เขาก็ไม่ได้ว่าอะไร และก็ไม่แปลกใจเลยด้วย เพราะเธอเป็นเด็กต่างจังหวัด
คลินต์คอยเหลือบตามองหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ กัน เธอดูสดใสและดูมีความสุขมากจริงๆ ดูเหมือนคนที่ไม่ได้มีความทุกข์อะไรในใจเลย และพอได้เห็นอย่างนั้นเขาก็เผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
มันเหมือนว่าเขาเองก็รู้สึกอะไรบางอย่างเหมือนกัน...
"พี่คลินต์อยากกินไอศครีมค่ะ"
"สั่งสิ"
"แล้วพี่ล่ะไม่กินหรอ"
"อืม เราสั่งอะไร ก็เผื่อพี่ด้วยอันนึง"
"โอเค..."
ใบชาตอบรับก่อนจะเดินไปหยุดยืนอยู่ที่หน้าร้านไอศครีม คนตัวเล็กเงยหน้าขึ้นมองป้ายเมนูที่อยู่ด้านบน หลายอย่างที่เธออยากกินแต่ก็คงต้องเลือกเอาสักอย่างนึง
"เอาช็อกโกแลตค่ะ ไม่เอาเกล็ดน้ำตาลนะคะ แล้วก็โรยผงถั่วแทน"
"ใบชา...เขาไม่ได้เรียกผงถั่ว เขาเรียกอัลมอนด์" คลินต์เข้ามากระซิบข้างๆ หูเมื่อเห็นว่าพนักงานที่กำลังยืนรับออเดอร์นั้นทำหน้างงๆ เล่นเอาใบชาถึงกับเขินไปเลย
"อ๋อ..นั่นแหละค่ะๆ"
ไม่นานนักไอศครีมที่เธอสั่งก็เรียบร้อย เขาเป็นคนจ่ายเงินส่วนเธอก็เป็นคนรับบิลมา พอได้เห็นยอดท้ายบิลเท่านั้นแหละ เธอถึงกับร้องอุทานออกมาเลย
"หูย!"
"อะไร?" คลินต์ถาม
"ไอติมแถวนี้มันแพงขนาดนี้เลยหรอคะ สองอันเกือบร้อยแน่ะ อยู่บ้านนะ สามสิบบาทเอง"
"มันไม่เหมือนกันไง แถวนี้มันในเมืองนะ แพงก็ไม่แปลก"
"อือ แต่ก็อร่อยดีนะคะ ไม่เคยกินรสชาตินี้เลย"
"ต่อไปสั่งน่ะ อย่าไปบอกเขาว่าผงถั่วนะ มันคืออัลมอนด์"
"คิกคิก....โอเคๆ"
ใบชาทั้งเขินทั้งอายแต่ก็รู้สึกตลกตัวเองในเวลาเดียวกัน ก็คนมันไม่รู้นี่นา ตอนที่อยู่ที่บ้านต่างจังหวัดเขาก็เอาถั่วลิสงคั่วโรยให้ไง ก็เลยนึกว่ามันจะเหมือนกัน
"วันนี้ตั้งใจมาทำอะไรเนี่ย"
"ไม่รู้สิคะ หาของกินมั้ง"
"มีอะไรต้องซื้อเข้าคอนโดไหม"
"อื้อ มีนะคะ ที่นี่มีขายด้วยหรอ"
"ก็บอกแล้วไงว่ามีหมด แต่มันอยู่ชั้นล่าง ขากลับค่อยลงไปซื้อ"
"โอเค..."
"ไม่อยากได้ของที่ผู้หญิงเขาอยากได้บ้างหรอ พี่ซื้อให้ได้นะ"
"อะๆ ซื้อรองเท้าผ้าใบก็ได้ค่ะ คู่เก่ามันจะขาดแล้ว"
"โอเค งั้นก็ตามมา"
คลินต์พาใบชาไปที่ร้านรองเท้าผ้าใบที่เป็นร้านประจำของเขา จากนั้นก็ให้เธอเลือกแบบที่ชอบ และก็นั่งลองอยู่ในร้าน แต่เขาไม่ยอมบอกราคากับเธอเลย เพราะรู้ดีว่าถ้าเขาบอกราคากับเธอไป เธอคงปฏิเสธแน่ๆ ล่ะ
"คู่นี้เท่าไหร่หรอ?"
"เท่าไหร่ก็ช่างเถอะ ซื้อให้ทำไมต้องถาม"
"ก็อยากรู้นี่ ถ้าซื้อของแพงมา พี่เต้ได้บ่นหูชาเลย"
"ลองให้มันบ่นดูสิ จะทุบให้"
"คิกคิก..."
"หัวเราะอะไร ชอบใจหรือไงที่พี่จะทุบพี่ชายตัวเองเนี่ย"
"เปล่าค่ะ แค่ไม่เคยเห็นพี่เป็นแบบนี้มาก่อนเลย"
"ก็ไถ่โทษเรื่องเมื่อวานก่อนนั้นไง"
"ขอบคุณนะคะ"
"เสื้อผ้าล่ะ ไม่อยากได้ใหม่บ้างหรือไง เห็นใส่แต่เสื้อผ้าเดิมๆ"
"ก็อยากได้ค่ะ"
"เดี๋ยวพี่พาไปซื้อ"
หลังจากนั้นคลินต์ก็พาใบชาไปซื้อของหลายอย่างมากๆ ไม่ว่าจะเป็นรองเท้าเสื้อผ้า และของใช้ส่วนตัวบางอย่างสำหรับเธอ หรือแม้กระทั่งเครื่องสำอางเล็กๆ น้อยๆ ทุกอย่างราบรื่นทั้งสองเหมือนคู่รักที่พากันมาเที่ยวตามปกติ
แต่ทุกอย่างกลับพลิกเปลี่ยน เมื่อผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามาขั้นกลางระหว่างคนสองคน เธอสูง ผอมเรียว ผมยาว ตาโต แต่งตัวจัดจ้านแต่ดูดีในแบบที่ใบชาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะเทียบได้ เธอเดินเข้ามาทักคลินต์อย่างสนิทสนม แถมยังเอาแขนคล้องเขาไว้ ร่างกายแนบชิดประหนึ่งว่าสนิทสนมกันมากมาย
"คลินต์มาเที่ยวเหมือนกันหรอ ไม่เห็นชวนกันเลยนะ"
"เปล่าน่ะ พาน้องมาซื้อของ"
"อ๋อ...น้องสาวหรอ? แต่คลินต์เป็นลูกคนเดียวนี่นา แล้วน้องสาวมาจากไหน?"
"น้องสาวไอ้เต้มัน มันไม่ว่าง ก็เลยต้องพามาแทน"
"อ้อ...หวัดดีจ้ะ"
"ค่ะ สวัสดีค่ะ"
ใบชาไม่ได้อยากทักทายเลย แต่ก็จำใจต้องตอบกลับตามมารยาทเพราะอีกฝ่ายนั้นทักทายมาก่อนแล้ว
"คลินต์วันนี้เรานัดเจอกันได้ไหม"
"ไม่ได้ไม่ว่าง มีงานต้องทำ"
"ฮือ...แต่เราคิดถึงคลินต์มากเลยนะ เรายังมีอะไรอีกตั้งหลายอย่างที่...ต้องทำด้วยกัน"
หน้าอกที่เบียดกับแขนของเขา...คำพูดที่หวานเยิ้ม...สายตาที่ส่งยั่วไม่หยุด
และที่สำคัญคลินต์ไม่ปฏิเสธเลยสักคำ
ใบชาได้แต่นิ่ง หัวใจเหมือนโดนบีบแน่น พูดไม่ออกแม้แต่คำว่า "อึดอัด"
เธอยิ้มเจื่อน ข่มใจเดินตามทั้งคู่ที่ดูสนิทสนมกันราวกับเธอเป็นแค่เงาตามหลัง เธอดูเหมือนกลายเป็นคนไม่มีตัวตนไปเลยซะงั้น
จนกระทั่ง...
ทั้งสองกลับถึงคอนโด คลินต์หิ้วถุงขนมถุงเสื้อผ้ารองเท้าที่ซื้อมาขึ้นลิฟต์ให้ใบชาอย่างที่ควรจะทำตามแบบลูกผู้ชาย แต่เธอกลับรู้สึกว่าวันนี้มันแปลกกว่าทุกวัน รู้สึกเหมือนกับว่าเขาเหมือนไม่ใช่พี่คลินต์ที่เธอรู้จักเลย
ไม่นานนักทั้งคู่ก็เข้ามาในคอนโด ปกติมันควรจะมีการพูดคุยหยอกล้อกันแล้ว แต่นี่มันเงียบผิดปกติ เงียบจนเธอไม่อยากจะอึดอัดต่อไปแบบนี้แล้ว
"พี่คลินต์" ใบชาเรียกเสียงแผ่ว
"หืม?" เขาหันมาเลิกคิ้วมอง
"ผู้หญิงคนนั้น เป็นใครหรอ?" น้ำเสียงเธอนิ่ง แต่ในใจสั่นจนแทบยืนไม่อยู่แล้ว
คลินต์เงียบไปนิดหนึ่ง เหมือนไม่ได้คาดว่าจะถูกถาม แต่เขาก็ไม่ได้มีทีท่าตกใจอะไร
"อ๋อ...เพื่อนเก่าสมัยเรียนมัธยม เจอบ่อยตอนไปเที่ยวห้างน่ะ"
"อืม..." เธอพยักหน้าเบาๆ แล้วฝืนยิ้ม "พี่ดูสนิทกับเขาจังเลย"
"ก็รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยมัธยมแล้ว ถามทำไมหรอ"
"เปล่า...แค่ถามดูเฉยๆ" ใบชาทำได้แค่ส่ายหน้าแล้วก็หันหลังกลับเข้าห้อง ปิดประตูเบาๆ เหมือนทุกอย่างไม่ได้เกิดขึ้น
แต่ภายใต้ความเงียบหัวใจใบชารู้ดี 'ว่าเธอเจ็บ' และในฐานะผู้หญิงด้วยกันเธอรู้ดีว่าสายตานั้นมันไม่ใช่สายตาของเพื่อนที่มองกัน
- ผู้เขียน
