เวลาผ่านไปอีกเกือบปี เป็นช่วงเวลาที่เตชินทร์และคลินต์เรียนจบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว และก็ได้เข้าทำงานในบริษัทตามตำแหน่งหน้าที่แล้วเหมือนกัน ทุกอย่างเริ่มลงตัวแต่กลับกลายเป็นว่าใบชาและคลินต์ไม่ค่อยมีเวลาเจอกัน ถึงจะเจอกันแต่เวลานั้นก็มักจะมีพี่ชายอยู่ด้วย จึงไม่สามารถแสดงความรู้สึกอะไรออกไปได้เลย นอกจากต้องเก็บเงียบทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรทั้งนั้น
มันอึดอัดที่เธอต้องอยู่ในสถานะนี้ โดยที่ไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ จะได้บอกกับใครๆ ว่าความจริงแล้วเป็นอะไรกัน
และก็ไม่รู้ด้วยว่า เรื่องนี้จะต้องเป็นความลับไปอีกนานแค่ไหน
มหาวิทยาลัยxx
"เฮ้ยชา แกเป็นอะไรไปวะ ทำไมหน้าเป็นแบบนั้น?" เพื่อนคนนึงเอ่ยถาม ก่อนจะนั่งลงข้างๆ มองดูสีหน้าของใบชาที่แปลกไปอย่างว่า เธอดูหงอยๆ ไม่ค่อยร่าเริงสักเท่าไหร่เลย
"ไม่รู้ดิ มันเหงาๆ อะไรยังไงก็ไม่รู้"
"ก็อย่างว่าแหละ เมื่อก่อนเคยมีพี่ชายเรียนอย
