ตอนที่ 6 สองต่อสอง
1285 คำ
ขากลับจากโรงพยาบาล
"หิวหรือเปล่า ให้พี่แวะร้านสะดวกซื้อมั้ย" คลินต์เอ่ยถามคนข้างๆ ขณะที่เธอกำลังนั่งเงียบไม่ยอมพูดจาอะไร จนบรรยากาศมันน่าอึดอัดไปหมด
"ไม่เป็นไรค่ะ กลับกันเถอะ"
"ห่วงไอ้เต้มันหรอ"
"ค่ะ ห่วง"
"มันก็บอกแล้วนี่ว่าไม่ได้เป็นอะไรมาก เลิกเป็นห่วงมันได้แล้ว"
"....." ใบชาเงียบ ถึงจะถูกปลอบใจแต่สีหน้าของเธอก็ไม่ได้ดีขึ้นเลย "ชาอยากอยู่กับพี่เต้มากกว่า"
"นอนคนเดียวนอนไม่หลับเหรอ?"
"เปล่าค่ะ แค่เป็นห่วง"
"เอาน่า คืนเดียวเอง เดี๋ยวพรุ่งนี้มันก็กลับแล้ว"
"....."
ทั้งสองไม่ได้พูดอะไรกันต่อ รถขับมาเรื่อยๆ จนกระทั่งคลินต์ตีไฟเลี้ยวและเลี้ยวรถเข้าไปจอดหน้าร้านสะดวกซื้อ
"ซื้อของหรอคะ?" ใบชาหันไปถามคนข้างๆ
"อื้ม ลงไปซื้อด้วยกันสิ เผื่ออยากกินอะไร"
"ไม่เอาค่ะ ชารอที่รถดีกว่า"
"งั้นเดี๋ยวพี่มานะ"
"ค่ะ"
คลินต์ลงจากรถและเดินเข้าร้านสะดวกซื้อไป เขาหายไปอยู่นานสองนานจนกระทั่งเดินกลับออกมาพร้อมกับของอะไรก็ไม่รู้ที่ซื้อมาเต็มไม้เต็มมือ
เขาเอาของไปวางไว้ที่เบาะหลัง ก่อนจะรีบเข้ามานั่งที่ฝั่งคนขับ พอหันไปมองคนที่นั่งมาข้างๆ กันกลับพบว่าเธอหลับแบบคอพับไปแล้ว
#เวลาต่อมา
"อือ...ถึงแล้วหรอคะ?" ใบชาสะดุ้งตื่นขึ้นมาเอง
"ถึงแล้ว พี่กำลังจะปลุกเลย นี่ถ้าไม่ตื่นจะอุ้มขึ้นไปแล้วนะ"
"ขอโทษค่ะ ชาง่วงไปหน่อย"
"ขึ้นไปข้างบนกันเถอะ จะได้เข้านอน"
"ค่ะ"
ทั้งสองขึ้นลิฟท์ไปพร้อมกัน และเข้าไปในคอนโดกันอย่างเงียบๆ ใบชาไม่ได้พูดอะไรเลย เช่นเดียวกับคลินต์ที่ถือของเข้ามาโดยที่ไม่พูดอะไรเหมือนกัน
"จะเข้านอนต่อเลยมั้ย"
"ยังค่ะ เดี๋ยวอีกสักแป๊บก่อน"
"กินมั้ยล่ะ เดี๋ยวพี่ทำอะไรให้กิน"
"ดึกแล้วพี่เข้านอนเถอะค่ะ"
"พี่ยังไม่ค่อยง่วงนะ"
"นอนดึกแล้วต้องตื่นเช้า พี่ไม่เพลียหรอคะ"
"ก็นิดหน่อย ไปงีบหลับเอาในคาบเรียนน่ะ" เขาพูดแบบติดตลก แต่กลับทำให้ใบชาหันมอง เขานอนตลอดคาบเรียนเลยงั้นเหรอ แล้วจะเรียนจบได้ยังไงกัน นี่ก็ใกล้จะเรียนจบแล้วไม่ใช่เหรอ
"......"
"ดูเงียบๆ นะ รู้สึกแปลกหรือเปล่า ที่ต้องอยู่กับพี่สองคน แบบสองต่อสอง"
"ก็นิดหน่อยค่ะ"
"พี่ก็แปลก ปกติไม่อยู่คนเดียวก็อยู่กับไอ้เต้ แต่หลังจากที่มีเราเข้ามา พี่ก็...ปรับตัวแทบไม่ทัน"
"ขอโทษนะคะ ถ้าการมาของชาทำให้พี่ต้องลำบาก"
"เฮ้ยๆ พี่ไม่ได้หมายความอย่างนั้น พี่หมายถึง อะไรที่พี่ชอบทำน่ะ มันทำตอนที่เราอยู่ไม่ได้"
"อะไรคะ? ดูร้ายแรงขนาดนั้นเลยหรอ" ใบชาหันไปเลิกคิ้วถามอย่างงงๆ
"ไม่ร้ายแรงหรอก มันก็แค่เป็นอะไรที่ผู้ชายเขาทำกันเป็นปกติแหละ"
"คะ?"
"เราไม่ต้องอยากรู้หรอก เรื่องของผู้ชาย" คลินต์เดินมาโยกหัวของใบชาเด็กน้อย เพราะเขารู้ว่าเธออยากรู้ว่ามันคืออะไร แต่ที่เขาพูดมันก็ไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไรจริงๆ แค่เวลาอยู่ด้วยกันสองคน ผู้ชายกับผู้ชาย ก็มักจะทำอะไรแบบไม่อายกัน อย่างเช่นไม่ใส่เสื้อผ้า ตัวล่อนจ้อน หรือแม้กระทั่งห้องหับที่มันเคยรกรุงรัง
ผ่านไปสักพัก
"อ๊ะ? อะไรคะ" ใบชาที่กำลังนั่งเหม่อลอยสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ เมื่อถูกของเย็นเฉียบแนบที่แก้มของตัวเอง
"พี่นึกว่าเข้านอนไปแล้วนะเนี่ย"
"นอนไม่หลับค่ะ เป็นห่วงพี่เต้"
"นี่ถ้ามันรู้ว่า เราไม่ยอมหลับยอมนอน มันจะยิ่งเป็นห่วงเรามากกว่านะ"
"......" ใบชาถอนหายใจแรง เพราะเธอพยายามแล้วแต่มันนอนไม่หลับจริงๆ อุบัติเหตุครั้งนี้มันทำให้เธอนึกถึงตอนที่ต้องสูญเสียพ่อแม่ไป ถึงตอนนั้นจะยังเด็ก แต่เธอก็จำอะไรได้หมดแล้ว
ครั้งนี้เธอก็แค่กลัว กลัวว่าจะต้องสูญเสียพี่ชายไปอีกคน
"อะไรน่ะ ขอกินด้วยคนสิ"
"ไม่ได้ เดี๋ยวเมา ไม่เหมาะกับเด็ก"
"แต่ชาโตแล้วนะคะ บรรลุนิติภาวะแล้ว กินได้"
"พี่ไม่ให้กิน"
"โห่..."
"ไม่เคยกินก็อย่าหัดกินเลย มันไม่ดีหรอก"
"ก็ถ้ารู้ว่ามันไม่ดี แล้วพี่กินทำไม?"
ไม่รู้ว่าเธอกลายเป็นคนที่ชอบต่อปากต่อคำแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่ปกติถ้าไม่ใช่พี่ชายของตัวเองหรือเพื่อนที่สนิทมากๆ เธอจะไม่พูดมากแบบนี้เลย
กับเขา คลินต์ ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่า ไปสนิทกันตั้งแต่ตอนไหน
ความรู้สึกที่กำลังแอบชอบ แอบปลื้ม และรู้สึกดี มันชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ สินะ
"พี่เคยมีแฟนมั้ย"
"พี่เหรอ?"
"อื้อ"
"เคยมีแหละ แต่ก็คบเล่นๆ ไม่ได้จริงจังอะไร"
"อ๋อ...พูดแบบนี้ แสดงว่าเจ้าชู้ตัวพ่อเลยสินะ"
พรวด!!
"แค่กแค่ก!"
คลินต์ที่กำลังกระดกกระป๋องเครื่องดื่มก็ถึงกับสำลัก เพราะเธอเพิ่งเคยพูดแบบนี้กับเขาครั้งแรกเลย
"ชาเห็นนะ เกือบทุกวันเลยมั้ง พี่จะคลุกคลีอยู่กับผู้หญิง แถมไม่ซ้ำหน้าเลยด้วย"
"เป็นเด็กเป็นเล็ก จะไปรู้อะไรเล่า!"
"อะไรๆ ก็เด็ก ชาไม่เด็กแล้วสักหน่อย"
"นี่แหละความคิดแบบเด็กๆ เพื่อนกันทั้งนั้น มาคิดว่าพี่เจ้าชู้ได้ยังไง"
"ผู้ชายเขาก็ต้องอยู่กับกลุ่มเพื่อนผู้ชายสิ"
"ทีเรามีกลุ่มเพื่อนก็ยังมีผู้ชายเลย ทำไมพี่จะมีกลุ่มเพื่อนเป็นผู้หญิงบ้างไม่ได้"
"มันก็ไม่แปลก แต่ไม่รู้สิ..."
เธอทำหน้าแบบไม่รู้ไม่ชี้ เหมือนจะไม่รับผิดชอบในคำพูดที่ตัวเองพูดไว้ก่อนหน้านี้ ก่อนที่แก้มนุ่มจะถูกบีบอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้
"โอ๊ยเจ็บนะคะ!"
"เมื่อไหร่จะเข้านอน"
"ไม่ง่วงเลย ตื่นกลางดึกแล้วชอบเป็นแบบนี้ตลอด"
"หลับมาในรถแป๊บเดียวเองนะ เดี๋ยวไปเรียนก็ไปนั่งหลับหรอก"
"ฮือ...ก็คนมันไม่ง่วง" เธอแสดงอาการงอแงเหมือนกับเด็ก
"งั้นพี่ให้ดื่มก็ได้ แต่แค่กระป๋องเดียวนะ จะได้หลับ"
"ไหนบอกว่าชาเป็นเด็ก กินไม่ได้ไง"
"เรานี่นะ ชอบย้อนซะจริงๆ"
คลินต์ลุกเดินออกไปพร้อมกับบ่นไปด้วย เขาเดินไปที่ตู้เย็นสำหรับใส่เครื่องดื่ม พอเปิดออกมาก็พบเครื่องดื่มที่ว่านั้นเรียงรายอยู่เต็มตู้ไปหมด มันมีมากกว่าน้ำเปล่าในตู้ซะอีก รู้สึกว่าจะเอาไว้ใส่ของแบบนี้โดยเฉพาะเลย
"อ่ะ มันอาจจะขม เฝื่อนๆ ลิ้นสักหน่อย ถ้าดื่มไม่หมดก็เอามาให้พี่"
"พี่ไม่เมาหรอ?"
"กินบ่อยแล้ว แค่นี้น่ะจิ๊บๆ"
"ขอบคุณค่ะ"
ใบชารับมาก่อนจะลองจิบดูสองสามครั้ง สุดท้ายก็ต้องยื่นคืนให้กับคลินต์ เพราะดื่มไม่ไหวจริงๆ รสชาติมันไม่ดีเอาซะเลย และก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงชอบดื่มกัน นึกว่าจะรสชาติอร่อยเหมือนกับพวกน้ำชาทั่วไป
"อี๋ขม!"
"หึหึ ก็บอกแล้ว"
"ร้อนคอ ร้อนท้องไปหมดเลย"
"คงเพราะท้องว่างแหละ อีกเดี๋ยวก็คงมึนๆ"
สมกับเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ไม่เคยรู้ไม่เคยลองอะไรมาก่อนเลย และถ้าเตชินทร์รู้คงได้บ่นหูชา
- ผู้เขียน
