“คุณก็ไปตักของคุณมากินได้แล้ว มัวแต่จ้องอยู่นั่นแหล่ะ แบบนี้คุณจะอิ่มเหรอ” ขวัญข้าวกล่าวด้วยน้ำเสียงดุดันเล็กน้อยเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย
“ก็ไม่แน่” ภาคินเอ่ยขึ้นช้าๆ พร้อมกับโน้มใบหน้าไปเฉียดปลายจมูกของหญิงสาวเพียงเล้กน้อย ทำให้ขวัญข้าวเขินจนเธอเผลอทำช้อนตกลงไปที่จานผัดมักกะโรนี “มือไม้อ่อนไปหมดเป็นไรเนี่ย” ภาคินยังไม่ยอมละใบหน้าออก จนขวัญข้าวสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นของเขา ขวัญข้าวทนไม่ไหว เธอต้องถอยหลังมานั่งพิงเก้าอี้ เพราะสถานการณ์ตอนนี้มันอันตรายเหลือเกิน
ภาคินยิ้มมุมปากเล็กน้อย ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันหลังเดินไปตักผัดมักกะโรนีอีกจาน แล้วมานั่งรับประทานด้วยความรู้สึกอิ่มอกอิ่มใจเป็นพิเศษ ภาคินไม่รู้เลยว่าสายตาของเขานั้นได้จดจ้องมองไปที่ใบหน้าหวานอยู่ตลอดเวลา มันทำให้ขวัญข้าวรับประทานอาหารด้วยความรู้สึกอึดอัดใจ กับสายตากรุ้มกริ่มของเขา หญิงสาวทนรับประทานต่อสักพัก แล้วเธอจึงเตรียมลุกขึ้น
