“ค่ะ ฉันจะพาเขากลับมาให้ได้ ก็เขาคือเจ้าของห้องนี้นี่นา” ขวัญข้าวเอ่ยออกมาด้วยน้ำตาที่ไหลรินอาบสองแก้ม ส่วนภาคินนั้นก็เช็ดที่คราบน้ำตาของหญิงสาวด้วยความอ่อนโยน ถ้าเขามาอยู่ที่นี่เธอก็ต้องรู้สักวัน เพราะฉะนั้นการพาเธอมาดูตั้งแต่ตอนนี้ มันน่าจะเป็นทางเลือกที่ดี รู้เร็วรู้ช้า สุดท้ายก็ต้องรู้เหมือนกัน
“เลิกร้องไห้ได้แล้วนะ มาดูนี่สิ ฉันจัดไว้ทั้งสองแบบเลยนะ พร้อมที่จะเปลี่ยนเลยล่ะ ทั้งลูกหญิงและลูกชาย ไม่ต้องห่วงเลยนะ” ภาคินพาหญิงสาวเดินดูรอบห้อง ส่วนคนที่ยังร้องไห้อยู่ก็ค่อยๆ ปาดน้ำตา แล้วมองห้องนอนของลูกน้อยอย่างมีความสุข เธอคิดว่าภาคินไม่เคยคิดอะไรเรื่องนี้ แต่เปล่าเลย เขาคงคิดมาตลอดสินะ เธอพยายามไม่พูดถึงเรื่องนี้ เพราะมันจะทำให้เธอเศร้า ส่วนเขาก็คงจะเก็บเรื่องนี้ไว้ในใจของเขามาตลอด เห็นได้จากการทำห้องของลูกไว้อย่างดิบดีเลยก็ว่าได้
“ฉันนึกว่าคุณไม่เคยรู้สึกอะไรกับเรื่องนี้เสียอีก” ขวัญข
