เช้าวันถัดมา
ร่างบางพลิกตัวไปมาก่อนที่ดวงตากลมจะค่อยๆ เปิดขึ้นอย่างสะลึมสะลือ เพราะเมื่อคืนทำกันหนักหน่วงหรือเปล่านะร่างกายถึงได้หนักอึ้งร้าวรานซะขนาดนี้
“อืม...” คนตัวเล็กประคองตัวเองให้ลุกขึ้นนั่ง พร้อมกับกวาดสายตามองไปรอบๆ ทว่ากลับไปพบใครเลย มีเพียงเสียงคลื่นของทะเล กับลมที่พัดเข้ามาในห้องทำให้ชายผ้าม่านปลิวไหวอยู่
ฮาน่าขยับร่างกายที่หนักอึ้งไปอยู่ตรงข้างเตียง ทิ้งขาเรียวลงข้างเตียงพร้อมกับถอนหายใจออกมาอย่างแรง
แกร๊ก~
ขณะที่เธอกำลังจะลุกขึ้นประตูห้องก็ถูกเปิดพอดี ตามด้วยคามิลที่เดินเข้ามา ก่อนที่เจ้าตัวนั้นจะรีบเดินเข้ามาหาเธอที่นั่งอยู่
ร่างสูงคุกเข่าลงเพื่อจะได้สนทนากับเธอได้ง่ายๆ
“เป็นอะไร?”
“เปล่า เพิ่งตื่นน่ะ ยังงัวเงียอยู่” เธอตอบกลับเสียงแผ่ว พร้อมกับเอามือขยี้ตาที่พร่ามัวของตัวเอง
“หิวหรือยัง?”
“อืม ขุนเขาล่ะ”
“กำลังเตรียมอาหารอยู่ข้างล่าง มันให้
