หมับ!
"จะทำอะไรคะ...คุณจะทำอะไรหนูอีก?" เสียงใสรีบเอ่ยถาม จู่จู่เธอก็โดนช้อนตัวอุ้มมานั่งบนตักแกร่ง รับรู้ถึงเป้าตุงที่มันมีบางสิ่งซ่อนไว้เป็นลำเอ็นยาวๆ แนบชิดบั้นท้ายกลมมน
"ทำจนกว่าเครื่องจะลง" เสียงแหบพร่าบอกใกล้กกหูขาวบาง เพียงแค่เขาพ่นลมหายใจร้อนอุ่นก็ทำขนไรอ่อนบนผิวสาวดีดลุกชัน
แขนแกร่งข้างนึงล็อคโอบหน้าท้องราบ ให้ลำตัวของลูกพีชหันมองไปทางเดียวกันกับเขา ก็คือนอกหน้าต่างเครื่องบินบนท้องฟ้าสีสดใส
"ละแล้วเครื่องจะลงกี่โมง ไหนคุณบอกว่าจะไม่ทำซ้ำแล้วไง" คนถามเริ่มเสียงสั่น
"อีกชั่วโมงถึง"
"แต่คุณบอกจะไม่ทำอะไรหนูแล้วไง งั้นก็ปล่อยหนูออกก่อนสิคะ" มือบางรีบจับมือร้ายกำลังซุกซนล้วงเข้าในกระโปรงของเธอ มาลูบสัมผัสเพนตี้ตัวน้อยแนบกลีบกลางกายสาว มันเป็นลอนดูแต่ก็เจ็บแปลบๆ
"ช่วยไม่ได้อยากอ่อยดีนัก" สันจมูกโด่งดอมดมกลิ่นหอมน่าหมั่นเขี้ยวของแป้งเด็กตามลำคอขาว ขบเม้มเบาๆ ก็ทำคนตัวเล็กสะด
