กึ่ก~
สองเท้าเล็กมันหยุดชะงักทันที เมื่อเธอเดินกลับเข้าห้องในคอนโดพบร่างสูงยืนจ้องใบหน้านิ่ง สองมือบางรีบเอาสัมภาระของกินไปไว้ในเคาเตอร์ครัว ถึงจะโผกอดร่างกายกำยำอย่างไม่คิดชีวิต
"คุณ..หนูเจออะไรก็ไม่รู้ น่ากลัวไปหมดเนี้ย" คนบอกรีบก้มหน้าซุกใส่กลางอกกว้าง เปรียบเสมือนความปลอดภัยและอบอุ่นในเสี้ยวนาทีนั้นที่เธอมีอยู่
"อืม" น้ำเสียงเข้มมันกลืนหายไปในลำคอหนา มองคนขี้กลัวยังโอบกอดเขาแน่น ไม่ได้สนใจว่าสายตาของลูกน้องต่างจับจ้อง สถานะความสัมพันธ์ที่มันไม่ชัดเจนให้คนรอบข้างรู้
"เมื่อกี้นะหนูเห็นคนยืนจ้องหนูจากข้างล่างน่ะ เขาน่ากลัวมากๆ เลยนะคุณ"
"แล้วจะร้องทำไม?" เขาดันไหล่มนให้ออกจากลำตัวถึงจะมองใบหน้าสวยเปียกปอนคราบน้ำตาใสใส ยัยเด็กอวดดีดันสิ้นฤทธิ์ขึ้นมาง่ายๆ
"ก็คนมันกลัวนิ หนูอยู่คนเดียวนะถ้าผู้ชายคนนั้นขึ้นมาได้ล่ะ หนูจะสู้เขายังไงไหว?" ลูกพีชรีบยกหลังมือปาดคราบน้ำตา แอบเห็นว่าทำเส
