ร่างบางของหญิงสาวในชุดพนักงานรีสอร์ตรีบวิ่งไปตามทางเดินของแผนกกุมารเวช ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ตลอดทาง
ญาดาไม่ได้รอแม้กระทั่งให้เจ้าหน้าที่ชี้ทาง เธอพุ่งตรงไปยังโซนปลอดเชื้อทันทีที่เห็นป้าย 'แผนกเด็ก' ด้วยหัวใจของแม่ที่มีเพียงความกลัวเกาะกุมอยู่ทุกอณู
“คุณญาดาใช่ไหมครับ?” เสียงคุณหมอวัยกลางคนเรียกเธอเมื่อเห็นเธอกำลังเดินผ่านหน้าห้องตรวจไป
หญิงสาวชะงักหันกลับมา ดวงตาคลอไปด้วยหยดน้ำใส
“ตอนนี้น้องวินปลอดภัยแล้วนะครับ” คุณหมอพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “เด็กมีอาการหอบกำเริบ เพราะออกแรงมากเกินไป แต่ตอนนี้ทางเราให้ออกซิเจนและยาพ่นไปแล้ว ค่าความอิ่มตัวของออกซิเจนกลับมาเป็นปกติ”
“ขอบคุณค่ะคุณหมอ เป็นความผิดของฉันเองที่ไม่ดูแลแกให้ดี” ญาดาไหว้ทั้งน้ำตา
“อย่าโทษตัวเองเลยครับ ถ้าลูกคุณรู้เข้าจะไม่สบายใจเอานะ คืนนี้ขอให้น้องวินนอนพักดูอาการอีกสักคืนนะครับ พรุ่งนี้ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยก็ค่อยกลับบ้านได้
