หลังจากที่อาการของน้องวินดีขึ้น คุณหมอก็อนุญาตให้กลับบ้านได้ เมื่อทั้งสามลงลิฟต์มาถึงชั้นล่างของโรงพยาบาล ญาดาก็ตั้งใจว่าจะแยกกับเขาตรงนี้
“คุณกลับไปได้แล้วค่ะ ฉันจะหารถจ้างแถวนี้ไปเอง”
เหมันต์เลิกคิ้ว มองไปรอบบริเวณหน้าโรงพยาบาลที่ไร้เงารถแท็กซี่หรือวินมอเตอร์ไซค์ แล้วจะจ้างใครไปส่งได้นอกจากผีเจ้าที่แถวนี้
“แถวนี้มีรถรับจ้างด้วยเหรอต่างจังหวัดรถสาธารณะมันหายากไม่ใช่หรือไง”
“ไม่ยักรู้ว่ามาเฟียอิลิตอย่างคุณจะเคยได้ยินปัญหาเรื่องขนส่งสาธารณะของชาวบ้านท้องถิ่นด้วย” หญิงสาวหันมามองเขาอย่างไม่พอใจนักและพูดจากประชดชันใส่เขาซึ่งเหมันต์ก็ยักไหล่
“ตอนที่ฉันยังเป็นมาเฟียอยู่ เจ้าหน้าบางหน่วยงานก็เอางบมาเสนอนั่นเสนอนี่ให้ฉันเยอะแยะ ทำไมฉันจะไม่รู้ว่างบประมาณมันไม่ถึง อีกอย่างเธอก็ควรรู้ไว้สักทีว่าฉันไม่ใช่มาเฟียแล้ว ฉันเป็นแค่เจ้าของบริษัทอสังหาธรรมดาคนหนึ่ง”
“ถ้าอย่างนั้นวันนี้...ก็ทางใครทางม
