หลังจากมาเฟียหนุ่มจัดการธุระกับลูกค้ารายใหญ่เสร็จเรียบร้อย เขาเดินกลับมานั่งบนเก้าอี้หนังสีเข้ม พิงหลังพนักอย่างเหนื่อยล้า ก่อนหันสายตามองหญิงสาวที่นั่งอยู่บนโซฟาอีกมุมหนึ่ง
“มีอะไร” เขาเอ่ยถามเสียงเรียบ
ญาดาชะงักเล็กน้อยก่อนจะสูดหายใจเข้าลึก ๆ ยกมือวางบนหน้าท้องที่เริ่มนูนขึ้นแล้วตอบเสียงแผ่ว
“คือ...ฉันเป็นห่วงพ่อค่ะ ตอนนี้ติดต่อไม่ได้เลย”
เหมันต์แค่นหัวเราะในลำคอ ก่อนยิ้มเย็นเฉียบออกมา “ไหนวันนั้นบอกฉันเองว่าไม่สนใจพ่อเธอแล้วไง”
“ก็อดห่วงไม่ได้อยู่ดีค่ะ ถึงจะโกรธแค่ไหน แต่ก็ยังเป็นพ่อ”
หญิงสาวก้มหน้าลง เธอเงียบไปชั่วครู่ก่อนพูดต่อด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูกังวล
“คุณเคนบอกว่าเขาปล่อยพ่อฉันแล้ว แต่พอฉันพยายามติดต่อกลับเท่าไรก็ติดต่อไม่ได้เลย ฉันเป็นห่วงค่ะ”
“แล้วยังไงล่ะ จะให้ฉันติดต่อเคนให้เธอใช่ไหม?”
“ค่ะ...ฉันรู้ว่ามันฟังดูเห็นแก่ตัวแต่ฉันหมดหนทางแล้วจริง ๆ”
“ถ้ารอบนี้ฉันช่วยเธออีก
