“กูไม่เคยรักใคร กูรักแค่ผลประโยชน์ทางธุรกิจของตัวเองเท่านั้น!”
“หึ! แน่ใจนะ...”
“เออ...ชีวิตกูไม่เอาผู้หญิงมาเป็นจุดอ่อนให้เสียเวลาหรอก”
หลังจากที่จบประโยคนั้นเหมันต์จ้องหน้าพี่ชายเพียงครู่ ก่อนจะหันหลังเดินจากไปทิ้งไว้เพียงเศษแก้วที่แตกเกลื่อนอยู่บนพื้นห้อง
เคนแค่นหัวเราะในลำคอถึงแม้น้องชายจะบอกว่าไม่ได้รู้สึกอะไรกับผู้หญิงคนนั้นคือโกหกทั้งเพ เขารู้ว่าเหมันต์เป็นห่วงญาดาไม่น้อย ไม่อย่างนั้นจะถ่อมาหาเขาถึงถิ่นเพื่อถามถึงลูกหนี้กระจอกทำไม
ไม่ว่าอย่างไรญาดาก็คือจุดอ่อนของเหมันต์...
….
บริเวณหน้าโรงแรมสุดหรูของเหมันต์ ญาดานั่งคุกเข่าขัดพื้นด้วยสีหน้าเรียบเฉย ถึงแม้จะเหนื่อยล้าเพียงใดแต่ก็ไม่ปริปากบ่นสักคำ
เสียงเครื่องยนต์ของรถยนต์แล่นมาถึงด้านหน้า บอดี้การ์ดที่ยืนรออยู่รีบก้าวเข้าไปเปิดประตูรถด้วยความเคารพ
มาเฟียหนุ่มในชุดสูทสีเข้มก้าวลงจากรถ ดวงตาคมกริบภายใต้กรอบหน้าเรียบเย็นจับจ้
