เวลาสิบกว่าชั่วโมงของการเดินทางในที่สุดก็สิ้นสุดลงสักที!
เรามาถึงจุดหมายปลายทางประมาณบ่ายแก่ๆ ที่นี่คือบ้านของพ่อแม่ฉันเอง
ทันทีที่ล้อรถหยุดหมุน สิ่งแรกที่ฉันทำก็คือลุกขึ้นจากตักไอ้เม่า (นอนหนุนตักเม่ามาตลอดทาง ปกติเป็นคิน แต่รอบนี้เขาเป็นคนขับเลยต้องใช้ตักคนอื่นแทน) รีบวิ่งแบบสี่คูณร้อยไปกระโดดกอดพ่อกับแม่ที่ยืนรอต้อนรับอยู่แล้วตรงหน้าบ้าน
“อีพ่อ อีแม่ ดาวคิดฮ๊อด คิดฮอด!” (พ่อ แม่ ดาวคิดถึง)
“ฮ่าๆๆ เอ้อๆ พ่อกับแม่กะคิดฮอดคือกัน” (พ่อกับแม่ก็คิดถึงเหมือนกัน)
สองคนอ้าแขนโอบฉันแน่น ก่อนดันออกเพื่อหันไปทักทายชายฉกรรจ์ตัวสูงน้องๆ เปรตอีกสามคนที่กำลังช่วยกันขนของลงจากรถตามมา
“พ่อ แม่ สวัสดีครับ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ” เป็นเวลที่เข้ามาไหว้ก่อน เพราะมันแทบไม่ทำอะไรนอกจากถือกระเป๋าสะพายเดินตามฉัน ส่วนอีกสองคนขนของพะรุงพะรัง ทั้งกระเป๋าลาก ทั้งเป้และอุปกรณ์การทำงานด้วยความทุลักทุเล
“หวัดดีๆ
