หนึ่งอาทิตย์ต่อมา
หลายวันผ่านไปกวินก็ยังคงทำตัวเหมือนเดิม ไม่มีอะไรที่ผิดปกติ แถมยังตัวติดกับพิพลอยยิ่งกว่าปาท่องโก๋ จากที่เคยเผื่อใจและฟังคำเตือนของเพื่อนๆ ตอนนี้คำเตือนพวกนั้นก็ค่อยๆ เริ่มหายไป
พิพลอยมีความสุขมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายที่เธอรัก เธอมีความสุขจนอาจจะลืมเผื่อใจตัวเองเอาไว้ ถ้าหากวันหนึ่งข้างหน้ากวินเปลี่ยนไป คิดไม่ออกเลยว่าเธอจะใช้ชีวิตต่อไปยังไง
“หนูจะไปเรียนแล้วนะคะ” หญิงสาวที่นั่งแต่งตัวอยู่หน้ากระจกหันไปบอกชายหนุ่มที่นอนอยู่บนเตียง
“ไม่อยากให้ไปเรียนเลย” กวินลุกขึ้นมากอดมาอ้อนแฟนสาว
“ทำไมล่ะคะ”
พิพลอยถามกลับด้วยท่าทางใสซื่อ ตั้งแต่เธอคบกับกวินเธอก็มีความสุขมากขึ้น แต่ในเวลาเดียวกันเธอก็ไปเรียนสาย บางวันก็ไม่ได้ไปเรียน
“พี่อยากอยู่กับหนูทั้งวันเลย” กวินยังคงอ้อนเสียงหวานราวกับแมวตัวน้อยกำลังอ้อนเจ้าของ
“หนูไปเรียนแป๊บเดียวเองค่ะ” พิพลอยตอบไปพร้อมรอยยิ้ม
ตอนนี
